Van de ene historische stad naar de volgende.

Voor familie, vrienden, kennissen en iedereen die ons volgt.

Gisteren hebben we de hoogtepunten van de stad Salamanca bezocht. De oude binnenstad is een groot monument met als belangrijkste bouwstijl de Renaissance. Opvallend is de eenheid van het gebruikte materiaal: okergele natuursteen. We hebben genoten van de Catedral Viega, een versmelting van de romaanse en gotische bouwkunst. In deze kerk zouden 4 afbeeldingen te zien zijn van Jacobus als pelgrim en als apostel. Voor ons liet hij zich niet zien. Wel kregen we een stempel in onze Credential als bewijs, dat we onderweg zijn naar Santiago de Compostela. Aansluitend bezochten we de Catedral Nueva en de San Estaban. In het midden van de renaissance gevel staat de steniging van de H. Stefanus uitgebeeld. Opvallend in de kerk zijn de gedraaide met wijnranken versierde zuilen van het hoofdaltaar. In het koor is de graftombe van de hertog van Alva, die we uit de vaderlandse geschiedenis kennen van de 80 jarige oorlog, de Bloedraad en van “ een april verloor Alva zijn Bril (Brielle)in de strijd tegen Willem van Oranje en de watergeuzen. Het pronkstuk van de stad is Plaza Mayor opgetrokken in Barokstijl. We hebben de moeite genomen om de toren van de kerk grenzend aan het universiteitsgebouw te beklimmen om een mooi zicht over de stad te hebben. Indrukwekkend is de voorgevel boven de toegangspoort van de universiteit en de rijkelijke met Jacobsschelpen voorziene gevel van la Casa de las Conchas. Dit huis is in 1490 gebouwd door een van de ridders van de Orde van Santiago. Een meisje vertelt ons het verhaal van de hoogleraar en zijn studenten. Aan het begin van het nieuwe collegejaar neemt hij ze mee naar deze gevel, waainr 1 kikkertje zit verborgen. Als je dat beestje vindt, haal je vast en zeker de eindstreep. Overal in de souvenirwinkels kom je het beestje, symbool van Salamanca, tegen. ’s Avonds maakten we nog een wandeling over het plaza Mayor, waar het krioelde van de kleine kinderen met papa’s en mama’s. Vanwege de boekenmarkt was er een activiteit die voor ons op een Vlaamse kermis leek: vele soorten eigengemaakte spellen. Iedereen vermaakte zich prima, erg leuk om te zien hoe fanatiek de kinderen bezig waren. Met een menu del dia sloten we ons bezoek aan Salamanca af.

Deze morgen worden we gewekt door het geklepper van het echtpaar ooievaar op de kerktoren tegenover onze kamer. Om kwart voor 8 in de hal, klaar voor het ontbijt. De beheerster is nog nergens te bekennen, maar om klokslag 8 uur komt ze gehaast naar binnen. In een mum van tijd hebben we versgeperst sinaasappelsap, een dikke pil geroosterd brood, 1 cup jam en boter met een sloot koffie con leche. Als Ad de afwas netjes naar de bar brengt en weg wil gaan, zegt ze, dat we het ontbijt apart moeten betalen. “Not included bij reservation email!” Vreemd, gisteren kostte het niets en nu € 5, 60. We laten het voor wat het is en vertrekken. Aardig is ze beslist niet: een Buen Camino kan er niet af.

Het weer lijkt op dat van Nederland: grijze lucht met dreiging van regen. Via Plaza Mayor zijn we heel snel de stad uit. Het is druk op de weg, totdat auto’s afslaan naar de snelweg Zamora en of Madrid. We rijden door een ander landschap dan gisteren, het golft licht en op de akkers groeit graan en koolzaad. Hele stukken land liggen klaar voor bewerking. We vermoeden, dat hier in de nazomer de zonnebloemen staan te stralen. Nu is er nog geen sprietje te zien. De bermen zijn dor en smerig. Via de la Plata? Geen zilver te zien, wat wel blinkt zijn de lege plastic flessen en de blikjes in de bermen. Onbegrijpelijk, dat mensen dat zomaar overal laten vallen. Na Salamanca vallen de eerste regendruppels, dus regenjasje aan. Het blijft echter bij wat gespetter en even later kan het jack weer uit. De eerste 35 km. lopen lekker en om 11 uur zitten we aan een grote koffie in een onooglijk barretje met heel veel troep op de grond van Fuentesauco. Daarna wordt het afzien tussen Fuentesauco en Argujillo: pittige beklimmingen variërend van 5 tot 9% met veel vals plat. De wind werkt ook nog tegen en het landschap is vreselijk saai. Af en toe moet het regenjack toch weer aan. In El Pinero lunchen we met een stuk tortilla en een grote koffie. Het klimwerk is voorbij, alleen nog wat flauwe heuveltjes en dan na een behoorlijke daling rijden we Zamora binnen. Ad stelt nu de Mio in en die brengt ons keurig naar hotel Trefacio, kamer 102 met als gasten op de kamer onze trouwe maatjes de fietsen.

We zijn al over de helft van de afstand en nog steeds is er geen Santiagogevoel: geen fietsers en pelgrimvoetgangers te bekennen, kerken gesloten, elke vorm van spiritualiteit/religiositeit ontbreekt tot nu toe op deze tocht. Gelukkig maakt de natuur veel goed. Morgen hebben we een rustdag om Zamora te bezoeken en wie weet komen we Jacobus en zijn legende in een van de vele kerken hier tegen. Welterusten en lieve groeten van mij en Ad.