Hoe Allariz veranderde in Ourense
Door: Anny
Blijf op de hoogte en volg anny en ad
14 Mei 2013 | Spanje, Ourense
Lieve familie, vrienden, kennissen en iedereen die mee leest.
Als ik deze morgen de rolluik omhoog trek, ziet het er niet helder uit. Mist is zelfs waar te nemen in de straten van Allariz. Met de gedachte aan het broeken wisselen van gisteren trek ik nu de korte broek aan met mijn spijkerbroek eroverheen voor de eerste paar uren.
Volgens Ad hebben we alle tijd, want het reisgidsje van Sitters geeft aan, dat het 28,2 km. is en dat betekent dat we al voor 12 uur in Allariz kunnen zijn. Kwart voor negen, temp. 7 graden rijden we het vriendelijk ogende stadje Xinzo de Limia uit. Het is druk op de N 525 die leidt naar afslag voor de autostrada Madrid. We fietsen rustig en voorzichtig zo ver mogelijk rechts van de weg en achter elkaar op een soort “fietspad”, dat lijkt op een extra stukje weg tussen rijbaan en schuinsaflopende betonnen berm voor de waterafvoer. Nog maar net Xinzo uit zien we beiden het bord Xinzo 18 km. staan. “Vast een vergissing”, roepen we naar elkaar, maar een paar kilometers verder lezen we Xinzo nog 16 km. Ad zit al te rekenen op de fiets. Dan zullen we rond 10 uur op de plaats van bestemming zijn en daar zomaar een dag rondhangen is niets voor ons.
De mist wordt steeds dichter en de omgeving met beklimmingen is vaag te zien. De dikke kleding en het voortdurend klimmen houden ons warm tot op de Alto de Allariz (670 M.). Als we na deze heuvel met een snelheid van 45 km. zeven kilometer lang Allariz binnen suizen klaagt Ad over de kou en gaan we eerst een kopje koffie drinken om op temperatuur te komen en..... om een nieuw plan te ontwikkelen. De volgende slaapgelegenheid is 12 km. of 60 km. verder. Hier kunnen we niets mee: te weinig of te ver. Ik stel voor om naar Ourense te fietsen via de N-525, nog 22 km. te gaan met waarschijnlijk een aantal hotels of hostels. We laten dan een deel van de geplande route zitten en als Ad het vervolg voor morgen heeft bekeken, geeft hij zijn fiat.
Eerst rijden we nog een rondje over het oude pleintje en ontdekken dan het convict van de Ursulinen, die in een gebouw uit de 13de eeuw wonen. Een stempel voor de credential!!!! Ik ga een openstaande deur binnen en zie een mevrouw tegen een draailuikje praten. Aan de andere kant antwoordt een onzichtbaar vrouwspersoon. Hoe kom ik hier aan een stempel? Ik spreek geen Spaans, het enige wat ik kan doen is onze Credentials er in leggen, luikje doordraaien en dan maar hopen, dat ze ons begrijpt. Maar daar daalt de engel op onze weg neer: een aardige Spanjaard, die 5 woorden Frans spreekt. Hij spreekt tegen het gesloten luikje over de Peregrinos en warempel, daar draait het luikje rond met de stempel/het stempelkussen erin. Hij mag de handeling verrichten, daarna gaat alles weer door het luikje terug naar de onzichtbare vrouw. Ik word er stil van en vraag me af, wat vrouwen in deze tijd nog bezielt en wat het nut ervan is om zo in afzondering te willen leven.
De mist is intussen verdwenen en de temperatuur stijgt weer. Vol goede moed en met het nieuwe plan in het hoofd klimmen we uit het dal van Allariz richting Alto de Taboadela, 590 meter hoog. Daarna is het meestal dalen met nog een enkel klimmetje. Het wordt steeds drukker op de weg richting Ourenze, vooral veel vrachtverkeer. Na een kilometers lange afdaling naar de Rio Mino rijden we de stad binnen. Bij Mc Donald genieten we van een frietje, visburger en cola light, dan kunnen we vanavond onze broodjesvoorraad aanspreken. De zon is ondertussen gaan schijnen, jasjes kunnen uit, lange broeken blijven aan.
Het is nog even zoeken in het centrum naar de Informatie. Als we voor een stoplicht staan te wachten, daalt de tweede engel ( een heer) neer, spreekt ons aan in het Duits, vraagt waar we vandaan komen. Waar we heen gaan ziet hij aan de schelp voorop. Hij vertelt ons precies waar de turismo is: allemaal rechtdoor tot voor de oude Romeinse brug. ( de Romeinen kom je hier ook al tegen). Ad gaat een plattegrond halen, info voor een hotel en het vervolg van de weg voor morgen. Half drie zitten we in het hotel en kunnen we beginnen met de gebruikelijke rituelen.
Tot slot: het verkeersbord richting Santiago geeft aan: 125 km. Deze afstand willen we verdelen over de resterende drie dagen afhankelijk van de slaapgelegenheden. Vanavond zullen we daar over vergaderen en morgen weten jullie ook waar we terecht zijn gekomen. Heel veel groeten uit de grote, drukke stad Ourense, Gr. Anny
ps.de tocht vaan gisteren vergeet ik nooit meer. Waarvoor we dit allemaal doen? Dat ik toch telkens weer boven kom, het uitzicht waarvan we samen zo kunnen genieten, het naar beneden suizen, het buiten zijn en het simpele leven uit 4 fietstassen.
Als ik deze morgen de rolluik omhoog trek, ziet het er niet helder uit. Mist is zelfs waar te nemen in de straten van Allariz. Met de gedachte aan het broeken wisselen van gisteren trek ik nu de korte broek aan met mijn spijkerbroek eroverheen voor de eerste paar uren.
Volgens Ad hebben we alle tijd, want het reisgidsje van Sitters geeft aan, dat het 28,2 km. is en dat betekent dat we al voor 12 uur in Allariz kunnen zijn. Kwart voor negen, temp. 7 graden rijden we het vriendelijk ogende stadje Xinzo de Limia uit. Het is druk op de N 525 die leidt naar afslag voor de autostrada Madrid. We fietsen rustig en voorzichtig zo ver mogelijk rechts van de weg en achter elkaar op een soort “fietspad”, dat lijkt op een extra stukje weg tussen rijbaan en schuinsaflopende betonnen berm voor de waterafvoer. Nog maar net Xinzo uit zien we beiden het bord Xinzo 18 km. staan. “Vast een vergissing”, roepen we naar elkaar, maar een paar kilometers verder lezen we Xinzo nog 16 km. Ad zit al te rekenen op de fiets. Dan zullen we rond 10 uur op de plaats van bestemming zijn en daar zomaar een dag rondhangen is niets voor ons.
De mist wordt steeds dichter en de omgeving met beklimmingen is vaag te zien. De dikke kleding en het voortdurend klimmen houden ons warm tot op de Alto de Allariz (670 M.). Als we na deze heuvel met een snelheid van 45 km. zeven kilometer lang Allariz binnen suizen klaagt Ad over de kou en gaan we eerst een kopje koffie drinken om op temperatuur te komen en..... om een nieuw plan te ontwikkelen. De volgende slaapgelegenheid is 12 km. of 60 km. verder. Hier kunnen we niets mee: te weinig of te ver. Ik stel voor om naar Ourense te fietsen via de N-525, nog 22 km. te gaan met waarschijnlijk een aantal hotels of hostels. We laten dan een deel van de geplande route zitten en als Ad het vervolg voor morgen heeft bekeken, geeft hij zijn fiat.
Eerst rijden we nog een rondje over het oude pleintje en ontdekken dan het convict van de Ursulinen, die in een gebouw uit de 13de eeuw wonen. Een stempel voor de credential!!!! Ik ga een openstaande deur binnen en zie een mevrouw tegen een draailuikje praten. Aan de andere kant antwoordt een onzichtbaar vrouwspersoon. Hoe kom ik hier aan een stempel? Ik spreek geen Spaans, het enige wat ik kan doen is onze Credentials er in leggen, luikje doordraaien en dan maar hopen, dat ze ons begrijpt. Maar daar daalt de engel op onze weg neer: een aardige Spanjaard, die 5 woorden Frans spreekt. Hij spreekt tegen het gesloten luikje over de Peregrinos en warempel, daar draait het luikje rond met de stempel/het stempelkussen erin. Hij mag de handeling verrichten, daarna gaat alles weer door het luikje terug naar de onzichtbare vrouw. Ik word er stil van en vraag me af, wat vrouwen in deze tijd nog bezielt en wat het nut ervan is om zo in afzondering te willen leven.
De mist is intussen verdwenen en de temperatuur stijgt weer. Vol goede moed en met het nieuwe plan in het hoofd klimmen we uit het dal van Allariz richting Alto de Taboadela, 590 meter hoog. Daarna is het meestal dalen met nog een enkel klimmetje. Het wordt steeds drukker op de weg richting Ourenze, vooral veel vrachtverkeer. Na een kilometers lange afdaling naar de Rio Mino rijden we de stad binnen. Bij Mc Donald genieten we van een frietje, visburger en cola light, dan kunnen we vanavond onze broodjesvoorraad aanspreken. De zon is ondertussen gaan schijnen, jasjes kunnen uit, lange broeken blijven aan.
Het is nog even zoeken in het centrum naar de Informatie. Als we voor een stoplicht staan te wachten, daalt de tweede engel ( een heer) neer, spreekt ons aan in het Duits, vraagt waar we vandaan komen. Waar we heen gaan ziet hij aan de schelp voorop. Hij vertelt ons precies waar de turismo is: allemaal rechtdoor tot voor de oude Romeinse brug. ( de Romeinen kom je hier ook al tegen). Ad gaat een plattegrond halen, info voor een hotel en het vervolg van de weg voor morgen. Half drie zitten we in het hotel en kunnen we beginnen met de gebruikelijke rituelen.
Tot slot: het verkeersbord richting Santiago geeft aan: 125 km. Deze afstand willen we verdelen over de resterende drie dagen afhankelijk van de slaapgelegenheden. Vanavond zullen we daar over vergaderen en morgen weten jullie ook waar we terecht zijn gekomen. Heel veel groeten uit de grote, drukke stad Ourense, Gr. Anny
ps.de tocht vaan gisteren vergeet ik nooit meer. Waarvoor we dit allemaal doen? Dat ik toch telkens weer boven kom, het uitzicht waarvan we samen zo kunnen genieten, het naar beneden suizen, het buiten zijn en het simpele leven uit 4 fietstassen.
-
14 Mei 2013 - 22:28
Tonny Verstraten:
Goede avond Ad en Anny,
Wat een verschillende weer types ondervinden jullie toch iedere keer, en 's morgens is het bij jullie toch ook niet zo warm. Maar jullie einddoel is bijna bereikt, petje af voor jullie. Ik kan dit niet hoor. Wat geniet ik toch van al die mooie foto's iedere dag.Ad en Anny, nog heel veel fietsgenot en hopende dat het weer ook iets beter wordt, dus geen mist en regen en ietsje warmer.We kunnen nog een paar daagjes genieten van jullie mooie verslagen.
Heel veel groetjes,
Kees en Tonny -
14 Mei 2013 - 23:21
Jetty Blijdenstein:
Lieve Anny En Ad,
en om nou even te beginnen met jouw opmerking Anny: je vraagt je af wat vrouwen in deze tijd nog bezielt om in afzondering te willen leven. Dat is nou hetzelfde wat ik mij afvraag wat jullie bezielt om er van te genieten om naar beneden te suizen en uit 4 fietstassen te eten!!! Dus is het weer eens bewezen: iedereen heeft zijn eigen voorkeur en liefhebberijen en de ander kan dat dikwijls niet begrijpen. Toen ik nog in Oosterhout woonde, zat Theo aan de overkant, dat weet je wel. Iedere week ging hij repeteren met de band en dan zag ik hem zeker een kwartier lang sjouwen met loodzware versterkers, effectpedaaltjes, gitaar enz. Ik maak zoals je weet altijd plakboeken van mijn reizen. Toen ik daar weer mee bezig was, kwam Theo binnen en ik liet hem zien wat ik alweer geplakt en geschreven had en toen zei hij: ma, waar heb je toch zin in! En toen zei ik: en dat vraag ik mij nou iedere week af als ik jou met al je versterkers zie sjouwen! Wat is het toch goed dat iedereen iets leuk vindt of graag doet, anders zou het maar een saaie boel worden. Maar jullie hebben het alweer gered. En het weer is ook bij jullie niet veel soeps met al die mist. Maar met 40 graden fietsen is ook niks, we kunnen het niet uitkiezen. We horen morgen wel weer hoe de laatste etappes gaan verlopen en ik hoop dat jullie weer goed slapen. Ik ga zo ook eens naar bed. Normaal gesproken ga ik op dinsdag naar Breda om op te passen, maar omdat de schilders bij Theo zijn aangeland in de keuken en kamer heeft Theo Boudewijn vanmorgen bij mij gebracht en vanavond hebben ze met z'n vieren bij mij gegeten. Heel gezellig, maar oma is nu gevloerd. Buenas noches amigos y hasta manana.
Lieve groetjes,
J E T -
15 Mei 2013 - 00:02
Henk Bond:
An
Van Victoria heb ik geleerd,dat een stempel een sello is.Dus als Ad een scheet laat,tira un peo,moet je vragen of er geen sello in de broek zit.Overigens kun je als app het woordenboek spaans downloaden.Is toch wel handig.Zo te zien zijn jullie er bijna.Je hebt gelijk,dat de beloning voor het klimmen de afdaling is.Dat is hier in Frankrijk ook zo heerlijk,dat je zelfs nog kan meetrappen in de afdaling.
Kus
Henk -
15 Mei 2013 - 08:34
Pieter Pijpers:
Goede morgen Anny en Ad,ik heb jullie verslag weer gelezen, en dan is het 06.30u, want zo vroeg moest ik ook op, in de bakkerij bij jullie pa en ma.
dat gaat er nooit uit hoe oud je ook wordt, een vroege vogel blijf altijd fluiten.
Als ik het nog zou kunnen dan had ik graag mee gereden, met julli het lijkt mij vantasties, maar helaas de knoken gaan ook mee spreken, dus dam maar in de auto met z.n teeen.
Ilk kijk weer morgen met verlangen naar jullie verslag. ik ga nu douche en zeg jullie nog veel succes.
gr, van joike en piet. xxxx
-
15 Mei 2013 - 14:06
Marijke Wassink-bouwmans:
BESTE AD EN ANNIE, DEZE ERVARING IS ER WEL EEN DIE IK NIET ZOU WILLEN DELEN,SJONGE JONGE,WAT EEN TOCHT!vEEL SUCCES VERDER EN WE SPREKEN ELKAAR WEE WEL ALS JULLIE THUIS ZIJN.lIEVE GROETEN, Marijke EN kLAAS -
15 Mei 2013 - 20:13
Yvonne:
Jet, jouw verslag lezen is ook al leutig. Kijk weer uit naar je volgende reactie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
