Klimmen, vergane kloosterleven, pan de Cea
Door: Ad
Blijf op de hoogte en volg anny en ad
15 Mei 2013 | Spanje, Rodeiro
Beste familie, vrienden, kennissen en iedereen die geïnteresseerd is in onze tocht.
Familie, vrienden, kennissen en iedereen die ons volgen.
Na het ontbijt en de gebruikelijke plichtplegingen wandelen we met de fiets aan de hand richting Romeinse brug. Wandelen vanwege, of het drukke ochtend verkeer, of eenrichting verkeer verplicht en wellicht ook de helling van sommige straten. Een wandeling van 2 km. Op de brug ontmoeten we drie Duitse pelgrims en een kort praatje kan er wel af. De mannelijke pelgrim is vol lof en bewondering over onze koga’s.
Op de Avd de Santiago gaan we fietsen. Gewoon klimmen en maar zien waar de Koga strandt. Het gaat wonderwel goed: geen mist, wind in de rug en een duidelijk aanwezige zon. We klimmen ongeveer 10 km. aan een stuk, eigenlijk precies zo’n stuk als we gisteren bij binnenkomst zijn afgedaald. Helemaal geen gekke percentages, laat staan een muur waar we tegenop moeten. We hebben de meeste hinder van het voorbijrazende verkeer. Dat maakt ons onrustig van binnen, maar bang zijn we niet.
In de buurt van Cambeo treffen we een barretje langs de N 252. In de zaak is verder niemand aanwezig. Even later komt een man binnen, die al op dit vroege uur ( 10.00 uur) zijn gokverslaving moet bevredigen. Bij de Y splitsing kiezen we als vanzelf de goede weg. Wat me wel opvalt is, dat lang niet alle dorpjes op mijn Michelin kaart staan. Bij het naderen van Cea zie ik de reclame voor voor het bekende “pan de Cea”. Een flink uit de kluiten gewassen “12 onzer” zal Anny opmerken. Als bakkersdochter hoort dit tot de immer aanwezige basiskennis. Meenemen doen we niets, veel te groot en niet goed voor mijn kunstgebit. Mevrouw legt nog met handen uit, dat het wel 5 dagen goed blijft. Helaas, het brood wordt niet gekocht.
Bij Cea komen we weer op de oorspronkelijke Sitters route. Ons hoofddoel voor vandaag is Oseira met het bekende Monestario Sta Maria da Real de Oseiro, gelegen in the middle of nowhere. Wij dus het binnenland in. Nu, dat hebben we geweten! Achteraf heb ik de neiging te geloven, dat we alleen maar geklommen hebben: 14 km. lang. En dat voor een monument, dat op sterven na dood is, zowel het gebouw (oud, bemost en vuil), als het restant van de bewoners. (12 monniken nog). We hebben geluk: we mogen het klooster niet in (hoera !) en het winkeltje is nog maar even open. De monniken gaan eten en om half drie gaat de zaak weer open. Anny neust nog wat tussen de specialiteiten van het klooster en na een stempel in onze credential moeten we eruit, want de beheerder gaat sluiten.
We gaan het enige barretje in en bestellen bij de kasteleinsvrouw, die er bijna net zo oud uitziet als het klooste,r een boccadillo met kaas en twee grote koffie. We krijgen er een broodmes bij om het klein te snijden.
We zijn aardig op weg en zitten goed wat tijd betreft: nog maar 17 km. Ongerust kijken we naar de lucht waar donkere wolken zich samen pakken. De wind neemt toe en voor ons gevoel de hellingen ook. Verraderlijk “vals plat” zoals dat in wielertermen heet, of je door pek rijdt, terwijl je zou zweren, dat de weg afloopt. Deprimerend, niet te geloven. De ene heuvel na de andere moet genomen worden, eindeloos. De regen valt en de daarvoor bedoelde jacks moeten aan. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven, dat we vandaag een stukje gelopen hebben. Maak niet zoveel verschil: 5 km per uur met de fiets of lopend 4 km. per uur.
Na het klimmen volgt onherroepelijk het dalen en om 15.30 stappen we in Rodeira het hostal Carpenteiras binnen. Klus geklaard. Afstand 55 km. Gemiddeld 10 km. Tijd 5 uur en 25 minuten. Totale afstand 1071 km. Nog 2 ritten en dan bereiken we Santiago de Compostela. Gr. Ad en van Anny.
Ps. Babette gefeliciteerd met je 35 ste ver jaardag, zusje en zwager proficiat met je dochters verjaardag. dikke kus voor jullie beiden.Oom Ad en tante Anny
Familie, vrienden, kennissen en iedereen die ons volgen.
Na het ontbijt en de gebruikelijke plichtplegingen wandelen we met de fiets aan de hand richting Romeinse brug. Wandelen vanwege, of het drukke ochtend verkeer, of eenrichting verkeer verplicht en wellicht ook de helling van sommige straten. Een wandeling van 2 km. Op de brug ontmoeten we drie Duitse pelgrims en een kort praatje kan er wel af. De mannelijke pelgrim is vol lof en bewondering over onze koga’s.
Op de Avd de Santiago gaan we fietsen. Gewoon klimmen en maar zien waar de Koga strandt. Het gaat wonderwel goed: geen mist, wind in de rug en een duidelijk aanwezige zon. We klimmen ongeveer 10 km. aan een stuk, eigenlijk precies zo’n stuk als we gisteren bij binnenkomst zijn afgedaald. Helemaal geen gekke percentages, laat staan een muur waar we tegenop moeten. We hebben de meeste hinder van het voorbijrazende verkeer. Dat maakt ons onrustig van binnen, maar bang zijn we niet.
In de buurt van Cambeo treffen we een barretje langs de N 252. In de zaak is verder niemand aanwezig. Even later komt een man binnen, die al op dit vroege uur ( 10.00 uur) zijn gokverslaving moet bevredigen. Bij de Y splitsing kiezen we als vanzelf de goede weg. Wat me wel opvalt is, dat lang niet alle dorpjes op mijn Michelin kaart staan. Bij het naderen van Cea zie ik de reclame voor voor het bekende “pan de Cea”. Een flink uit de kluiten gewassen “12 onzer” zal Anny opmerken. Als bakkersdochter hoort dit tot de immer aanwezige basiskennis. Meenemen doen we niets, veel te groot en niet goed voor mijn kunstgebit. Mevrouw legt nog met handen uit, dat het wel 5 dagen goed blijft. Helaas, het brood wordt niet gekocht.
Bij Cea komen we weer op de oorspronkelijke Sitters route. Ons hoofddoel voor vandaag is Oseira met het bekende Monestario Sta Maria da Real de Oseiro, gelegen in the middle of nowhere. Wij dus het binnenland in. Nu, dat hebben we geweten! Achteraf heb ik de neiging te geloven, dat we alleen maar geklommen hebben: 14 km. lang. En dat voor een monument, dat op sterven na dood is, zowel het gebouw (oud, bemost en vuil), als het restant van de bewoners. (12 monniken nog). We hebben geluk: we mogen het klooster niet in (hoera !) en het winkeltje is nog maar even open. De monniken gaan eten en om half drie gaat de zaak weer open. Anny neust nog wat tussen de specialiteiten van het klooster en na een stempel in onze credential moeten we eruit, want de beheerder gaat sluiten.
We gaan het enige barretje in en bestellen bij de kasteleinsvrouw, die er bijna net zo oud uitziet als het klooste,r een boccadillo met kaas en twee grote koffie. We krijgen er een broodmes bij om het klein te snijden.
We zijn aardig op weg en zitten goed wat tijd betreft: nog maar 17 km. Ongerust kijken we naar de lucht waar donkere wolken zich samen pakken. De wind neemt toe en voor ons gevoel de hellingen ook. Verraderlijk “vals plat” zoals dat in wielertermen heet, of je door pek rijdt, terwijl je zou zweren, dat de weg afloopt. Deprimerend, niet te geloven. De ene heuvel na de andere moet genomen worden, eindeloos. De regen valt en de daarvoor bedoelde jacks moeten aan. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven, dat we vandaag een stukje gelopen hebben. Maak niet zoveel verschil: 5 km per uur met de fiets of lopend 4 km. per uur.
Na het klimmen volgt onherroepelijk het dalen en om 15.30 stappen we in Rodeira het hostal Carpenteiras binnen. Klus geklaard. Afstand 55 km. Gemiddeld 10 km. Tijd 5 uur en 25 minuten. Totale afstand 1071 km. Nog 2 ritten en dan bereiken we Santiago de Compostela. Gr. Ad en van Anny.
Ps. Babette gefeliciteerd met je 35 ste ver jaardag, zusje en zwager proficiat met je dochters verjaardag. dikke kus voor jullie beiden.Oom Ad en tante Anny
-
15 Mei 2013 - 23:19
Jetty Blijdenstein:
Hallo vrienden,
vandaag weer een verslag van Ad met daarbij de naakte feiten over de afstanden etc. Zo te lezen begon de dag redelijk, maar toch weer pokkenweer voor het laatste stuk. En ik kan begrijpen Ad, dat je blij was dat de ruïne dicht ging, ik zie graag mooie dingen, maar zoiets hoeft voor mij ook niet. Ik heb nu in 6 landen de ruïnes en opgravingen gezien, ik hoef niet meer. Maar hoe dan ook: ik blijf het fantastisch vinden dat jullie deze barre tochten ondanks alles zonder klagen blijven voort zetten. Nog even en Santiago komt in zicht. Rijd morgen weer voorzichtig en ik heb toch zo het idee, dat jullie blij zullen zijn als het einddoel is bereikt. Welterusten en tot morgen.
Recurdos,
J E T -
16 Mei 2013 - 12:08
Henk Bond:
Nu het zelfs in Zuid Frankrijk slecht weer is,want ik kan nu niet fietsen ,heb ik even de tijd om te schrijven.Voor Koos en ik zou het natuurlijk verplichte kost zijn die kloosters te bezoeken.Er is hier in de buurt ook een klooster:chartreuse de Vernes.dat is een ware tocht over de Calvarieberg,maar dan heb je ook wat.Daar koop ik dan mijn kerstkaarten voor komend jaar.De rest in Praag of andere kerken onderweg.jullie moeten er toch zo zoetjes aan zijn.hopenlijk in ieder geval met nog resterende dagen vol zon,want dat fietst toch een stuk aangenamer.
Groet en dikke kus
Henk -
16 Mei 2013 - 15:13
Henny Damen:
Jullie zijn er bijna.
Anders dan die andere Santiagotochten.
Meer een echte pelgrimstocht.
Knap hoe jullie daar mee omgaan.
Komt omdat jullie af en toe een engel tegenkomen hè.
Dan kun jullie er weer even tegenaan.
Dat is altijd.
Santiago binnen rijden zal weer heel bijzonder zijn.
Nog een paar ritjes.
Goed uitkijken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
