Een bijzondere ontmoeting, toeval bestaat niet.
Door: Ad en Anny van Straten-Damen
Blijf op de hoogte en volg anny en ad
18 Mei 2011 | Italië, Verona
Beste mensen.
Een nacht in de jeugdherberg met een grote groep luidruchtige middelbare scholieren doet ons herinneren aan de eerste nacht van een schoolkamp.
Het is voor de 19de keer onvoorstelbaar mooi weer. We schamen ons bijna voor zulke prima omstandigheden. Zal dit zo tot Rome blijven? In korte broek en dun shirt vertrekken we weer vol goede moed: we hebben er zin in en vinden vlot de weg naar het fietspad, dat nog steeds de rivier de Adige volgt. We fietsen tussen de wijngaarden en merken, dat het pad weer omhoog en omlaag gaat. Nog niet overal is het fietspad helemaal gerealiseerd tot Verona. Deels moeten we nu ook de provinciale weg volgen. Na 41 km. vinden we het tijd voor koffiepauze op een picknickplaats langs de weg. Even later zien we een kerk; de Christo della Strada. Deze schijnt speciaal gebouwd te zijn voor vrachtwagenchauffeurs. We nemen een kijkje en bewonderen de vele bronzen beelden en een groot kruis met een corpus van wel 4 m. hoog helemaal uit een stam gebeeldhouwd. Het is er muisstil, geen mens te bekennen, alleen wiij tweeen.
We vervolgen de tocht. Ad wijst op de vele wijzigingen na het punt van het kerkje. We hebben de keuze tussen het nieuwe fietspad met een stukje klimmen van 10% of de provinciale weg volgen, waar de vrachtwagens bijna de vouwen uit onze broek rijden. We kiezen voor veiligheid en dus....klimmen. Al klimmende constateren we, dat het niet een klein stukje van 500 m. is, maar gewoon een behoorlijk colletje. We moeten zelfs een 100 m. lopen en er lijkt geen eind aan te komen. Voordeel van deze weg is, dat we alle drukke plaatsen zoals Rvoli met zijn industrie letterlijk links laten liggen. De afdaling naar de rivier is er een met echte haarspeldbochten: handen aan de remmen en af en toe een voetje aan de grond in de bocht. Zo'n afdaling kan mij niet bekoren.
Op een volgende picknickplaats treffen we een groep brouwen uit Beieren, die met bepakking onderweg zijn naar Verona. Een oudere heer stopt ook nog en zegt in het Italiaans, dat het fietspad tot aan Verona loopt. Dat is niet waar, want in Bussolengo stopt het en raken we de weg kwijt. Een dame op een sportfiets, die we ook al bij de lunchpauze hebben gezien, stopt naast ons en vraagt of ze kan helpen. "Richting Verona? Volg mij maar". Waar komt zo'n engel vandaan? Onderweg vertelt ze, dat ze 40 jaar lerares wiskunde is geweest op de Highschool in Verona en nu binnenkort met pensioen gaat. Ze loodst ons Verona binnen, speelt ondertussen voor gids, geeft Ad gelegenheid om foto's te maken. Ze brengt ons tot voor het B en B adres, dat we via internet hadden geregeld. We zijn toch een beetje wantrouwig nu we het gebouw zien. Het ziet er aan de buitenkant niet uit en de lerares zegt, dat ze een beter adres weet. Ik ga eerst op onderzoek uit: aanbellen, kamer bekijken, beheerder taxeren. Het valt reuze mee. Voor de fietsen is er ook een plaats. De lerares gaat zelfs mee naar binnen en spreekt de man aan. Waar het over gaat weten wij niet. Ze geeft ons haar naam, adres en teloonnr. vor als er problemen zouden zijn. ook ons telefoonnr. wil ze hebben. We nemen afscheid en de engel is verdwenen. Engelen bestaan dus nog. Dankzij haar zijn we al om half drie in Verona ter plaatse. Morgen nemen we een culturele rustdag, want het is hier adembenemend interessant. Liefs voor iedereen van mij en van Ad.
Hallo jongste zusje Yvonne, van harte gefeliciteerd met je zestigste verjaardag. Als we terug zijn komen we een glaasje drinken. We denken aan je. Dikke kus van grote zus en van Ad.
Een nacht in de jeugdherberg met een grote groep luidruchtige middelbare scholieren doet ons herinneren aan de eerste nacht van een schoolkamp.
Het is voor de 19de keer onvoorstelbaar mooi weer. We schamen ons bijna voor zulke prima omstandigheden. Zal dit zo tot Rome blijven? In korte broek en dun shirt vertrekken we weer vol goede moed: we hebben er zin in en vinden vlot de weg naar het fietspad, dat nog steeds de rivier de Adige volgt. We fietsen tussen de wijngaarden en merken, dat het pad weer omhoog en omlaag gaat. Nog niet overal is het fietspad helemaal gerealiseerd tot Verona. Deels moeten we nu ook de provinciale weg volgen. Na 41 km. vinden we het tijd voor koffiepauze op een picknickplaats langs de weg. Even later zien we een kerk; de Christo della Strada. Deze schijnt speciaal gebouwd te zijn voor vrachtwagenchauffeurs. We nemen een kijkje en bewonderen de vele bronzen beelden en een groot kruis met een corpus van wel 4 m. hoog helemaal uit een stam gebeeldhouwd. Het is er muisstil, geen mens te bekennen, alleen wiij tweeen.
We vervolgen de tocht. Ad wijst op de vele wijzigingen na het punt van het kerkje. We hebben de keuze tussen het nieuwe fietspad met een stukje klimmen van 10% of de provinciale weg volgen, waar de vrachtwagens bijna de vouwen uit onze broek rijden. We kiezen voor veiligheid en dus....klimmen. Al klimmende constateren we, dat het niet een klein stukje van 500 m. is, maar gewoon een behoorlijk colletje. We moeten zelfs een 100 m. lopen en er lijkt geen eind aan te komen. Voordeel van deze weg is, dat we alle drukke plaatsen zoals Rvoli met zijn industrie letterlijk links laten liggen. De afdaling naar de rivier is er een met echte haarspeldbochten: handen aan de remmen en af en toe een voetje aan de grond in de bocht. Zo'n afdaling kan mij niet bekoren.
Op een volgende picknickplaats treffen we een groep brouwen uit Beieren, die met bepakking onderweg zijn naar Verona. Een oudere heer stopt ook nog en zegt in het Italiaans, dat het fietspad tot aan Verona loopt. Dat is niet waar, want in Bussolengo stopt het en raken we de weg kwijt. Een dame op een sportfiets, die we ook al bij de lunchpauze hebben gezien, stopt naast ons en vraagt of ze kan helpen. "Richting Verona? Volg mij maar". Waar komt zo'n engel vandaan? Onderweg vertelt ze, dat ze 40 jaar lerares wiskunde is geweest op de Highschool in Verona en nu binnenkort met pensioen gaat. Ze loodst ons Verona binnen, speelt ondertussen voor gids, geeft Ad gelegenheid om foto's te maken. Ze brengt ons tot voor het B en B adres, dat we via internet hadden geregeld. We zijn toch een beetje wantrouwig nu we het gebouw zien. Het ziet er aan de buitenkant niet uit en de lerares zegt, dat ze een beter adres weet. Ik ga eerst op onderzoek uit: aanbellen, kamer bekijken, beheerder taxeren. Het valt reuze mee. Voor de fietsen is er ook een plaats. De lerares gaat zelfs mee naar binnen en spreekt de man aan. Waar het over gaat weten wij niet. Ze geeft ons haar naam, adres en teloonnr. vor als er problemen zouden zijn. ook ons telefoonnr. wil ze hebben. We nemen afscheid en de engel is verdwenen. Engelen bestaan dus nog. Dankzij haar zijn we al om half drie in Verona ter plaatse. Morgen nemen we een culturele rustdag, want het is hier adembenemend interessant. Liefs voor iedereen van mij en van Ad.
Hallo jongste zusje Yvonne, van harte gefeliciteerd met je zestigste verjaardag. Als we terug zijn komen we een glaasje drinken. We denken aan je. Dikke kus van grote zus en van Ad.
-
18 Mei 2011 - 18:25
Yvonne:
Hallo zus, leuk dat je me nog gebeld hebt. Fijn om je weer even gehoord te hebben, ook leuk dat ons Ineke en onze Nic nog met je gesproken hebben. Deed ons goed. Ja, daar komt bij ons niemand tussen. Dikke kus x -
18 Mei 2011 - 20:39
Hans En Nelleke:
Zo maak je toch ook sprituele avonturen mee. Apart hoor! Je gaat zeker niet meer in toeval geloven. Zo dicht bij Franciscus en d'n Heilige Petrus, moet er nog een verdwaalde engel bestaan.
Leuk verhaal, Anny.
Groeten van Hans en Nelleke -
19 Mei 2011 - 15:06
Tonny Verstraten:
Hallo Anny en Ad, ik sta er iedere keer weer versteld van dat jij zoveel van de geschiedenis kent. Was dat jou vak vroeger?Toch wel fijn dat je zo'n goede engel onderweg tegen kwam. Wanneer komen jullie nu in Rome aan? Anny , als je reis erop zit zou je je verhalen eens in boekvorm moeten brengen, dat heeft bij ons iemand uit de plaats gedaan van Santiago. De eerste afnemer heb je dan al hoor.
Heel veel groetjes van Tonny -
19 Mei 2011 - 16:48
Ineke:
Leuk dat we elkaar gesproken hebben op de verjaardag van ons Yvonne dat was lang geleden.
Ik mis jullie hoor vooral op zondag. Maar de langste fiets tijd ligt achter jullie.
Nog een paar weekjes en jullie zijn weer thuis.
Rome komt steeds dichterbij. Schitterende stad was er met ons Sofie en heb er
mooie herinneringen aan. Alleen wij hebben het vliegtuig gepakt gaat iets sneller
dan met de fiets en is wel lekker comfortabel.
Gister voor nep oppasoma gespeeld bij jullie dochter. Nog 2x en dan kunnen jullie het weer
overnemen.
Nog veel fiets plezier. Kijk goed uit en gezond weer thuis he.
Dikke kus je zus Ineke!! Ook dikke kus voor Ad he.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
