Op weg naar het heiligdom van Franciscus van Assis

Beste mensen

Ad begint deze ochtend heel vroeg: volgens mij kijkt hij vanaf vijf uur zowat elk half uur op zijn horloge of het al tijd is om op te staan. Hij is er altijd trots op geen wekker nodig te hebben, maar voor mij is deze manier van wakker worden een crime. Om 7 uur horen we de klok van de kerk luiden en dan kunnen we aan onze rituelen beginnen.

Na de minder interessante tocht van gisteren met de nodige hobbels en kuilen en stuurmanskunst hopen we vandaag op een iets gezelligere etappe.
Hotel Umbria heeft een volwaardig ontbijt voor zijn gasten en om acht uur rijden we vlot Citta di Castello uit. Ook nu is het weer druk op de provinciale weg, iedereen schijnt naar zijn werk te gaan. Bovendien is de kwaliteit van de weg weer eens zo slecht, dat het dubbel opletten is.

Nog maar net buiten de stadsmuren steken we de beroemde rivier de
Tiber over en rijden daarna door het dal met vele tabakplantages. Na Umbertide zien we zacht glooiende heuvels met graan, pas geplante zonnebloemen en verspreide eiken. De plaatsjes volgen elkaar snel op: Trestina, Verna, La Bruna, Resina. En dan is het half 11 en hebben we 42 km. afgelegd, tijd voor koffie in een barretje langs de route. Geen koffie deze keer, maar ijsthee. Het is behoorlijk warm geworden en de diverse klimmetjes dragen er aan bij, dat er getankt moet worden. We knappen er zienderogen van op. Er resten ons nog 30 km.
Na deze ijstheepauze vervolgen we onze etappe. “Laten we het kalmpjes aan doen, we zijn anders veel te vroeg in Assisi”, zegt Ad, niet wetende wat voor weg er nog zal komen. Na Casa del Davilo slaan we linksaf het binnenland in en we weten allle twee wat dat betekent: klimmen!!!! Volgens het boekje 1,3 km. 3-6%, maar dat worden er 5 met een stevige tegen- wind en abominabel wegdek. De vergezichten zijn echter prachtig: golvende korenvelden, heuvels geel van de bloeiende en geurende brem . Maar het blijft op de tanden bijten, afstappen, drinken en foto’s maken. De hitte is slopend.
Na deze inspanning worden we beloond met een afdaling richting Petrignano, waar we heel idyllisch onder een oude Lindenboom op een klein pleintje naast de kerk lunchen. Een man op het andere bankje wijst ons op de “tabula” in het parkje achter ons. Niet nodig meneer, wij doen het zowel met een theedoek als tafelkleedje op deze bank.

Na 5 km. is Assisi al van verre te zien en aan het begin van de agglomeratie staat het bord Hotel Vignole. We volgen het bordje, maar na 100 m. zijn we weer aan het klimmen en begint Ad argwaan te krijgen. Ons hotel heet Vignola en niet Vignole. We rijden toch nog door naar de volgende aanwijzing met telefoonnr. Helaas, dat klopt niet, dalend terug en nu onderlangs Assisi richting S. Maria degli Angeli, 4 km. verder op. Het is vreselijk druk op deze provinciale weg: bussen met touristen, plaatselijke busverkeer, vrachtwagens en heel veel auto’s. In een gelateria vraagt Ad de weg naar hotel Vignolia en met een tekeningetje van de serveerster ( het ijsje slaan we niet over) hebben we ons hotel Vignolia snel gevonden. Een perfecte kamer, mooie badkamer, vriendelijke ontvangst. Het is half drie in de middag.

Na de installatie reppen we ons eerst naar de Basilica di S. Maria degli Angeli. Een enorme kerk met een echt kapelletje midden in de kerk. Er valt niets te fotograferen, want van alle kanten houden blauwgejackte heren alles en iedereen in de gaten. We besluiten met de bus naar de hoogste halte van Assisi te rijden om van daaruit al wandelend door de nauwe straatjes te bekijken wat we tegenkomen. In een woord betoverend: vooral de onderkerk van de bovenkerk San Francisco imponeert. Als we het graf van Franciscus bezoeken roept dit ogenblikkelijk een vergelijking op met het graf van Jacobus in Compostella. Mensen knielen, bidden hardop en zijn zeer devoot. Voor mij is dat iets uit lang vervlogen tijden en ik constateer dat De Kerk er ook hier in geslaagd is om van zo’n eenvoudige plaats een commercieel gebeuren te maken. In het centrum van het stadje bevindt zich nog een oude Griekse Minervatempel, waarvan de Kath. Kerk een mooie kapel heeft gemaakt. Een fotootje naast de Korinthische zuilen doet het altijd.
Alles om ons heen is indrukwekkend en doet ons Francofielen denken aan Seguret en St. Emilion. Opvallend zijn de jonge monniken op straat: compleet in bruine Franciscuspij met een geselkoord om het middel en met sandalen aan. Eigenlijk iets wat je in ons anti-clericale land alleen nog maar met carnaval ziet.
Een welbestede “rest van de dag” -twee ineen- fietsen en cultuur snuiven. Vannacht goed rusten om voor morgen fit te zijn voor de zware etappe naar Narni: op en af 90 Km. Nog 211 km. te gaan, dan is de “Rome”koek op. Gr. Anny