Wel gedacht, niet verwacht.......der Arlberg
Door: Ad en Anny van Straten-Damen
Blijf op de hoogte en volg anny en ad
12 Mei 2011 | Oostenrijk, Pettneu
Lieve mensen
Na een uitgebreid ontbijt in de keuken van de eigenaresse beladen we onze fietsen, voeren nog een gesprek met een oudere heer, die in het tuinhuis logeert. Hij heeft 50 jaar geleden 4 jaar lang in Nederland rondgetrokken om her en der te werken. Hij verstaat onze taal nog steeds een beetje: "kopje koffie".
Mevrouw probeert ons aan het verstand te brengen,dat het de gehele weg klimmen is en dat het erg zwaar zal zijn met zo'n bepakking. We vertellen haar, dat we eerst tot Langen am Arlberg proberen. Daar is een station met de mogelijkheid de trein te nemen tot St. Anton.
Als we vertrekken is het half negen. We zitten meteen op de route, met een beetje vals plat. Na Bings krijgen 20 km. vals plat en soms steiler: 1 km 7-8%, 200 m. 11%, (we geloven er niets van dat dit stukje 11% is) en 600 m. 6-7%. In een mooi ritme klimmen we naar boven door het Klöstertal richting Wald am.A. en Langen am. A. De eerste tunnels hebben we gehad: dat is geen pretje om daar doorheen te rijden met het verkeer naast je. Van de resonantie in de tunnels word je dol. Oordopjes zijn hier geen luxe. Om kwart over 11 staan we aan het station van Langen. Er is niemand te zien. We drinken eerst koffie met een cakeje, dat we van onze gastvrouw hebben meegekregen. Een buschauffeur waarschuwt ons voor de vervelende weg met veel verkeer en de heftige klim. Hij ziet ons niet boven komen met deze bepakking.
Er komt een echtpaar naar boven, stopt bij ons en natuurlijk is de vraag waar de reis heen gaat. Zij zijn vanuit Zwitserland op weg naar de Noordkaap via Praag, Talin, Petersburg en dan met de boot naar Bergen. Tachtig dagen hebben ze er voor uitgetrokken. Tja, altijd baas boven baas.
Wij bekijken nog eens de route, de omstandigheden van de drukte op de weg en het weer. "We gaan omhoog en als het tegenvalt komen we hier terug voor een voortzetting van de reis per trein", besluit Ad. Ik ben het er helemaal mee eens, want het kriebelt om de Arlberg te bedwingen. En ik weet ook hoe het voelt als we daar boven komen. Het is kwart voor 12 als we op de fiets springen. Tot Stuben a. A. klimmen we gestaag met een tempo van 6 km. op de teller. In Stuben valt onze mond open van verbazing: de weg lijkt wel omhoog te gaan onder een hoek van 45 gr. Het boekje vertelt ons, dat we nog maar 5,8 km. hebben te gaan. We kijken elkaar eens aan en zeggen beiden tegelijk: we gaan er aan beginnen en zien wel waar het schip strand. Dat stranden wil dan zeggen, dat we moeten lopen. We fietsen gedurende 2,2 km 8-10%. Ja, dat is wel "harken". Ik kijk telkens op mijn teller of we die 2,2 km. al in de knip hebben. Maar met 5 km. per uur duurt het gewoon lang. Uiteindelijk komen we op een minder heftig deel: 3 km. 5-6%. Maar die zijn bijna net zo zwaar als de eerste kilometer van 10 %. De beentjes hebben er onderhand genoeg van.
Door het klimmen vergeten we bijna de ruige bergen, neerstortende watervallen, lieflijke beekjes en de sneeuw langs de weg. Als we een paar keer stoppen om da hartslag te laten zakken en de benen wat rust te gunnen, is er gelegenheid voor fotograferen van de besneeuwde toppen.
Om half 2 staan we op de top van de Arlberg en de adrenaline giert door ons lijf: woh, gehaald! Ik sms Pascal en krijg meteen een antwoord: "Toch gefietst en geen trein....Ik wist het wel. Gefeliciteerd". Ja, ja, eigenlijk wisten wij het ook wel.
Het Zwitsers echtpaar ziet ons en de man komt naar buiten om ons te feliciteren. Hij biedt aan om een foto te maken. Daarna lokt het restaurant voor een spaghetti Bolognese en koffie met een koek. Dat hebben we verdiend.
We zitten nog maar net of een noodweer breekt los.
Flarden mist vliegen over de pas, het hagelt en het regent. Er komen twee heren uit Hapert en Oisterwijck en een Rotterdams echtpaar boven. Ook zij zoeken dekking in het restaurant.
We blijven wachten totdat het wat beter wordt, maar het ziet er niet naar uit. Na een uur maakt het Zwitsers echtpaar zich klaar voor vertrek, de twee Brabantse heren zijn al vertrokken en wij besluiten ook om aan de afdaling van 19 km. te beginnen met regenbroek, regenjack, overschoenen en geel veiligheidshes aan.
Het is half vier als we de sprong wagen. Ik blijf achter Ad rijden, afdalingen van 4-13 %; na enkel kilometers hebben we geen last meer van het weer: droog! Onze snelheid houden we beperkt door regelmatig bij te remmen. Via St. Anton dalen we verder af naar Pettneu, waar we ons melden bij Gästehaus EISENSPITZE. We hebben een prachtige kamer met de Alpen in de voortuin en met internet- mogelijkheden. Eten doen we vanavond uit het vuistje met een kopje koffie een kopje soep. Morgen hebben we het gemakkelijk: 35 km. met enkele matige klimmetjes. Veel leesplezier en tot morgen.
De Arlbergbeklimmers: Anny en Ad.
Na een uitgebreid ontbijt in de keuken van de eigenaresse beladen we onze fietsen, voeren nog een gesprek met een oudere heer, die in het tuinhuis logeert. Hij heeft 50 jaar geleden 4 jaar lang in Nederland rondgetrokken om her en der te werken. Hij verstaat onze taal nog steeds een beetje: "kopje koffie".
Mevrouw probeert ons aan het verstand te brengen,dat het de gehele weg klimmen is en dat het erg zwaar zal zijn met zo'n bepakking. We vertellen haar, dat we eerst tot Langen am Arlberg proberen. Daar is een station met de mogelijkheid de trein te nemen tot St. Anton.
Als we vertrekken is het half negen. We zitten meteen op de route, met een beetje vals plat. Na Bings krijgen 20 km. vals plat en soms steiler: 1 km 7-8%, 200 m. 11%, (we geloven er niets van dat dit stukje 11% is) en 600 m. 6-7%. In een mooi ritme klimmen we naar boven door het Klöstertal richting Wald am.A. en Langen am. A. De eerste tunnels hebben we gehad: dat is geen pretje om daar doorheen te rijden met het verkeer naast je. Van de resonantie in de tunnels word je dol. Oordopjes zijn hier geen luxe. Om kwart over 11 staan we aan het station van Langen. Er is niemand te zien. We drinken eerst koffie met een cakeje, dat we van onze gastvrouw hebben meegekregen. Een buschauffeur waarschuwt ons voor de vervelende weg met veel verkeer en de heftige klim. Hij ziet ons niet boven komen met deze bepakking.
Er komt een echtpaar naar boven, stopt bij ons en natuurlijk is de vraag waar de reis heen gaat. Zij zijn vanuit Zwitserland op weg naar de Noordkaap via Praag, Talin, Petersburg en dan met de boot naar Bergen. Tachtig dagen hebben ze er voor uitgetrokken. Tja, altijd baas boven baas.
Wij bekijken nog eens de route, de omstandigheden van de drukte op de weg en het weer. "We gaan omhoog en als het tegenvalt komen we hier terug voor een voortzetting van de reis per trein", besluit Ad. Ik ben het er helemaal mee eens, want het kriebelt om de Arlberg te bedwingen. En ik weet ook hoe het voelt als we daar boven komen. Het is kwart voor 12 als we op de fiets springen. Tot Stuben a. A. klimmen we gestaag met een tempo van 6 km. op de teller. In Stuben valt onze mond open van verbazing: de weg lijkt wel omhoog te gaan onder een hoek van 45 gr. Het boekje vertelt ons, dat we nog maar 5,8 km. hebben te gaan. We kijken elkaar eens aan en zeggen beiden tegelijk: we gaan er aan beginnen en zien wel waar het schip strand. Dat stranden wil dan zeggen, dat we moeten lopen. We fietsen gedurende 2,2 km 8-10%. Ja, dat is wel "harken". Ik kijk telkens op mijn teller of we die 2,2 km. al in de knip hebben. Maar met 5 km. per uur duurt het gewoon lang. Uiteindelijk komen we op een minder heftig deel: 3 km. 5-6%. Maar die zijn bijna net zo zwaar als de eerste kilometer van 10 %. De beentjes hebben er onderhand genoeg van.
Door het klimmen vergeten we bijna de ruige bergen, neerstortende watervallen, lieflijke beekjes en de sneeuw langs de weg. Als we een paar keer stoppen om da hartslag te laten zakken en de benen wat rust te gunnen, is er gelegenheid voor fotograferen van de besneeuwde toppen.
Om half 2 staan we op de top van de Arlberg en de adrenaline giert door ons lijf: woh, gehaald! Ik sms Pascal en krijg meteen een antwoord: "Toch gefietst en geen trein....Ik wist het wel. Gefeliciteerd". Ja, ja, eigenlijk wisten wij het ook wel.
Het Zwitsers echtpaar ziet ons en de man komt naar buiten om ons te feliciteren. Hij biedt aan om een foto te maken. Daarna lokt het restaurant voor een spaghetti Bolognese en koffie met een koek. Dat hebben we verdiend.
We zitten nog maar net of een noodweer breekt los.
Flarden mist vliegen over de pas, het hagelt en het regent. Er komen twee heren uit Hapert en Oisterwijck en een Rotterdams echtpaar boven. Ook zij zoeken dekking in het restaurant.
We blijven wachten totdat het wat beter wordt, maar het ziet er niet naar uit. Na een uur maakt het Zwitsers echtpaar zich klaar voor vertrek, de twee Brabantse heren zijn al vertrokken en wij besluiten ook om aan de afdaling van 19 km. te beginnen met regenbroek, regenjack, overschoenen en geel veiligheidshes aan.
Het is half vier als we de sprong wagen. Ik blijf achter Ad rijden, afdalingen van 4-13 %; na enkel kilometers hebben we geen last meer van het weer: droog! Onze snelheid houden we beperkt door regelmatig bij te remmen. Via St. Anton dalen we verder af naar Pettneu, waar we ons melden bij Gästehaus EISENSPITZE. We hebben een prachtige kamer met de Alpen in de voortuin en met internet- mogelijkheden. Eten doen we vanavond uit het vuistje met een kopje koffie een kopje soep. Morgen hebben we het gemakkelijk: 35 km. met enkele matige klimmetjes. Veel leesplezier en tot morgen.
De Arlbergbeklimmers: Anny en Ad.
-
12 Mei 2011 - 19:48
Henny:
Geweldig.
Giganten zijn jullie.
De trein!!!!!!!!!!!!!!
Natuurlijk niet. -
12 Mei 2011 - 19:48
Fons Pijnen:
Dat was niet niks zeg. De foto's zijn prachtig. Wat is het er mooi zeg. Groeten vanuit Hoeven en hou vol. houdoe
Fons en Marie-Therèse Pijnen -
12 Mei 2011 - 20:15
Jetty Blijdenstein:
Hallo die-hards!!
en waarom gaan jullie nou niet lekker met de trein!!!!!!! Nee hoor, toch weer door met die fietsen he?? (hahaha). Nou, van harte hoor, zoals ik al zo vaak heb gezegd: waarom doet iemand dit voor de lol? Maar jullie hebben het toch weer maar gehaald. Hopelijk klaart het weer wat op, want het is toch prettiger rijden als het droog is. Ik wens jullie een goede nachtrust toe en morgen gezond weer op voor de volgende rit. Niet te geloven dat jullie alweer 14 dagen weg zijn. eer je het weet zit je in Rome! Tot de volgende mail.
Liefs en groetjes,
J E T -
12 Mei 2011 - 21:29
Jan En Paula:
Fantastisch !!
We weten en begrijpen wat jullie meemaken, maar we hadden het wel van jullie verwacht !!
Als ervaren en goede klimmers moet zo'n Arlbergpas ook te nemen zijn. Chapeau.
Nog veel plezier, hopelijk droog en goed weer en tot het volgende verslag.
Groeten en liefs,
Jan en Paula -
13 Mei 2011 - 07:39
Yvonne:
Nou zus, geweldig! Knap hoor. X -
13 Mei 2011 - 15:48
Tonny Verstraten:
Geweldig joh, wat jullie presteren. M'n petje af voor jullie. Ik moet er niet aan denken, maar jullie doen het maar.
Veel succes verder hoor.
Groetjes Tonny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
