Soms zit het mee en soms zit het tegen

Lieve familie, vrienden, kennissen en een ieder die het leuk vindt om ons te volgen.

Als ik deze morgen de gordijnen open, zie ik een stralende zon en een staalblauwe hemel. We verheugen ons op de nieuwe fietsdag.

De bazin van Sternerfelderhof is al druk in de weer met broodjes bakken en koffie zetten. In de ontbijtruimte zit een Duits echtpaar, dat een rondreisje op de fiets maakt van een dag of 14. De man vertelt, dat hij zo’n 25 kg bagage bij zich heeft en zijn vrouw 20 kg. Zij blijven in de buurt van de Rijn fietsen. Ze ogen zekert 10 jaar ouder dan wij en in stilte denken we dan:"We kunnen nog heel veel tochtjes maken, voordat we zo oud zijn als zij”.
Het ontbijt is voortreffelijk: verse broodjes, diverse soorten beleg, hardgekookt eitje, yoghurtje en voldoende koffie. Het eitje en het yoghurtje mogen we meenemen voor onderweg.

De fles wijn van gisteravond heb ik teruggezet in de wijnkoeling minus twee glaasjes. Ad was gisteravond niet meer te verleiden tot het drinken van een wijntje. Hij lag al te “snurken” voordat ik klaar was met mijn verslag.

Om half 9 zitten we op de fiets en na 4 km. steken we met een veerboot de Rijn over naar de andere oever waar onze tocht verder gaat over een onverhard pad op dijk. Beneden loopt een geasfalteerde weg: we hebben al snel in de gaten waarom we van het dijkje gebruik moeten maken. Bovenop hebben we immers een prachtig uitzicht over de Rijn. We fietsen met de wind in de rug door het natuurgebied Kühkopf-Knoblochsaue, waar de Rijn tegenwoordig weer zijn gang kan gaan. De wilg en populier kunnen hier wel 200 dagen per jaar met hun voeten in het water staan. Langs het fietspad zjn verschillende soorten appelbomen geplant, elk voorzien van een kaartje met naam en foto van de vrucht. We passeren diverse kleine plaatsjes: Biebesheim, Gernsheim, Schwanheim en stoppen even in Lörsch. Daar bezichtigen we aan de buitenkant een bijzonder fraaie Karolingische triomfpoort, de zg. Königshalle en fietsen verder langs de resten van een groot klooster uit 774. De stemming is opperbest en we denken rond half 4 in Heidelberg te zijn. We gaan geen enkele keer de fout in. We overleggen als we het niet zeker weten en zo komen we altijd tot een concensus. Op de routebeschrijving van onze voorgangers Ellen en Floor waarschuwt Ellen vooral niet verkeerd te rijden bij Hemsbach. We peddelen Hemsbach door, lezen, kijken, roepen dat het prima gaat dankzij de waarschuwing, totdat we door Hemsbach en Sulzbach zijn en na twee bruggetjes het pad volkomen bijster raken. Volgens Ad klopt hier iets niet. We vragen diverse voorbijgangers naar de weg richting Heidelberg. De een zegt links, de volgende wijst richting grote weg en een andere fietser begrijpt niets van het kaartje in ons boek. Vanaf dat moment doet de irritatie zijn intrede, vooral Ad heeft daar erg veel last van. Hij vindt, dat de aanwijzingen onduidelijk zijn en afstanden niet kloppen. Ik ben het zat, zie een fietsbordje richting Heidelberg en roep, dat we de groene fietsbordjes gaan volgen. Blijven staan heeft ook geen zin. Doe iets.
Dan zijn de rapen gaar: geen routebeschrijving meer en geen kaartje om af te lezen waar we zijn. De stemming daalt tot onder nul. We verliezen hier zeker een uur en uiteindelijk kiezen we voor een route langs de provinciale weg. Na Schriesheim pikken we de route op richting Ladenburg, een stadje met 2 sterren. Daar ontmoeten we het echtpaar, dat ons voor Ladenburg ook al de weg heeft gewezen. We vertellen van onze reis, willen graag een stempel halen en de man is zo vriendelijk om met mij mee te lopen naar het Pfarrerhaus van de katholieke kerk: helaas gesloten. Dan naar dat van de Evangelische Kirche. We worden allervriendelijkst ontvangen, ik krijg een stempel en de mevrouw vertelt ons het verhaal van een Hollands echtpaar vorig jaar, dat hier ook om een stempel kwam. Waarschijnlijk zijn jullie dat, Ellen en Floor. Wij hebben nu dus ook een foute stempel. Benieuwd wat ze daar in Rome van zullen zeggen.

We arriveren pas om half zes in Heidelberg en Ad besluit om zich bij de jeugdherberg te melden. Helaas is er hier voor een echtpaar geen plaats en de Stiftweg (ons hotel) is nog minstens 5 km. en de weg daar heen loopt fors berg op. De stemming daalt nu nog verder. Niet naar het hotel aan de Stiftweg, maar op naar hotel/pension Berger Garni aan de route. We kunnen een kamer krijgen, maar van de prijs worden we niet vrolijk. Het is te laat om nog verder te zoeken en Ad is het zo zat, dat hij maar ja zegt. En dan ga ik douchen, jawel een lauwe douche, dat kan er ook nog wel bij. En dan de allerlaatste tegenvaller: mijn notebook kan ik ook al niet gebruiken, want ze hebben hier nog geen draadloos systeem. Voor 10 Euro zou ik verbinding kunnen krijgen. Nou, dat was ik niet van plan. In een etentje hebben we geen zin meer, uit ballorigheid eten we van de voorraad uit de tassen en in de stad tracteren we ons op een Starbucks koffie en een Italiaans ijsje.

En maar hopen dat het morgen beter gaat. Gr. vanuit een hotel met zwembad en tuin, een kamer met openslaande deuren naar een zitkamertje. Ja, ja, nog nooit zo meegemaakt. Gr. Anny