Adieu Les Ardennes

Na een gesprek met het Waspikse echtpaar over hun sfeervol restaurant en de goede service vertrekken we met heel veel enthousiasme : we hebben er zin in en het is droog.
De verkeerde weg van gisteren kunnen we vergeten, omdat het boekje van de pelgrimganger dhr. Van Wereld, die onderweg is naar Santiago de route laat zien, die wij 2 jaar geleden ook hebben gefietst. Kat in bakkie dus. We herkennen de weg, niets klimmen langzaam dalen of gewoon trappen zoals in Nederland. We genieten van de voortkabbelende Lienne, het is doodstil op de weg, alleen twee Hoevenaren hoor je af en toe roepen hoe mooi en bijzonder het weer is.
We weten echter, dat het zo niet zal blijven, deze tocht zal gelardeerd zijn met talrijke klimmetjes. Nooit vreselijk lang, maar steeds hinderlijk aanwezig. Op verschillende punten herkennen we het parcours van 2 jaar geleden: daar aten we een hoeveelheid spaghetti waarvan 4 mensen hadden kunnen eten en bij deze afslag reden we via route Cols d’ Ambleve naar onze slaapplaats. We zien het Tilburgse groepje met panne staan bij een garage. In het voorbijgaan horen we wat er aan de hand is. Later, een heel eind verder halen ze ons weer in en de aanvoerder van het stel roept vanuit de verte tegen mij: “Mevrouw, u bent voor mij de held van de dag”. Bij de koffiepauze blijkt de aanvoerder dezelfde man te zijn met wie we ooit een tochtje van het Jacobus genootschap hebben gefietst. Hoe groot kan het toeval zijn!
Het gaat vandaag zonder fouten en om twaalf uur laat de zon zich zien. In totaal zijn er vandaag 12 hellingen variërend van 4-10 % met afstanden van 500 m. tot 4 km. Ik wil het op laatst niet meer weten en niet meer zien. Blik op oneindig, hoofd leeg en alleen maar trappen. Onderweg is er in de Ardennen weinig te beleven: weinig koffie-eetgelegenheden, dorpen zijn uitgestorven en nergens een supermarkt te bekennen. We lunchen uit de voorraadkast op een geschiedkundige plek in de Ardennen nl. bij een oorlogsmonument en een Houwitser (veldkanon) uit het Ardenner Offensief. De Saqntiagopelgrim, Dhr de Wereld ( oud collega van Frans Dingenouts uit Hoeven) stopt ook even en na een kort gesprek wensen we hem Bon Camino.
De grensovergang België- Luxemburg blijkt niet meer te zijn dan een grenspaal in de berm en een heel oud verweerd bord, waarop niks meer te lezen valt. Het parcours richting Wiltz loopt lekker. De laatste 10 km. rijden we over een fietspad, dat een oude spoorbaan is geweest. Tegen 5 uur zijn we in Wiltz en dan begint de ellende. Waar is de jeugdherberg? Ja, ja in Wiltz-Haute. Dat worden dus opnieuw forse klimmen, waar ik helemaal geen trek in heb en Ad evenmin. We zien elk bord met het Jeugdherberg teken, maar op een cruciaal punt ontbreekt er een bord. Na veel geklauter ontdekken we bij toeval het volgende bord. Weer kilometers omhoog, steeds weer de borden volgend. Op de laatste afslag blijkt het bord te ontbreken en wij klimmen rustig door. Het verstand zegt: omkeren en terug naar het laatste herkenningspunt in de Haute ville. Daar vinden we uiteindelijk de Jeugdherberg. We hebben anderhalf uur verspeeld vanwege dat verdomde bord, dat er had noeten staan.
Na de douche een pizza eten, lekker wijntje erbij, snel alle ellende verge en dan naar bed.
Gr. Anny en Ad.