Een perfecte dag of zo U wilt: een uit het boekje.
Door: Ad en Anny van Straten-Damen
Blijf op de hoogte en volg anny en ad
08 Mei 2011 | Duitsland, Sigmaringen
Voor familie, vrienden en kennissen.
We vertrekken al om kwart over 8, iets vroeger dan normaal omdat er een behoorlijke klim in de route zit.
Gisteravond hebben we na het Grieks etentje nog een wandeling gemaakt naar het oude centrum van Tübingen: rijk aan mooie gebouwen en kerken. We wandelden over het eiland in de Neckar met zijn lommerrijke Platanenallee. We hadden hier een prachtig zicht op de Neckar, waarop studenten spelevaren met “Stocherkahne”, een soort punters. In de 15de eeuwse Stiftskirche was helaas een concert, zodat we niet verder kwamen dan het portaal.
Om half negen deze morgen staan we op de Eberhardbrug in Tübingen en wie treffen we daar? Het Veghelse echtpaar. We rijden samen een aantal kilometers op en praten over... fietsen, de beschreven route en hoe vaak we fout gereden zijn. Ook nu laat het routeboekje het regelmatig afweten, evenals hun GPS. Na een aantal kilometers gaan we ieder ons eigen tempo rijden. We zwaaien nog eens en roepen ”tot ziens”.
In alle rust starten we na het dorpje Nehren aan het eerste klimmetje van 700 m. 5-7%.
Bij Mössingen 1,3 km van 4-5 % om daarna bij Talheim aan de echte klim van de Schwäbische Alb te beginnen: 4 km. lang van 4-7%. We weten weer hoe het moet: vooral rustig blijven in het hoofd, niet gaan haasten, het verzet trappen dat bij je past en zoveel mogelijk op het zadel blijven zitten. We kruipen langzaam naar boven en voordat we er erg in hebben staan we op de Schwäbische Alb: een golvende hoogvlakte met akkers, bossen en dorpjes die nog een landelijke rust uitstralen. We zijn dik tevreden over de manier waarop het gegaan is, we zijn niet moe, drinken meteen een bidon water leeg en vinden dat het nu tijd is voor koffie.
In Melchingen treffen we daar het Veghelse echtpaar. Onder het genot van koffie met een flink stuk taart (moederdag) praten we over de beklimming en over de relativiteit hoe zwaar een dergelijke tocht voelt.
Het kerkje tegenover het restaurant vereren we nog met een bezoekje: het heeft een prachtig met bijbeltaferelen beschilderd gewelf. Ook krijgt Maria vanwege de meimaand hier de nodige aandacht. Ze staat te schitteren tussen de witte bloemen en dat doet me even denken aan de meimaanden uit mijn jeugd. Een mariabeeld op een plateautje op het dressoir, kaarsje erbij, boterbloemen en madeliefjes uit de wei in glazen en dan ’s avonds met z’n allen op de knieën de rozenkrans bidden, totdat we met z’n vieren zaten te lachen en ma ons met de rozenkrans om de oren sloeg. Ik geloof, dat het rozenhoedje bidden daarna niet meer voorkwam.
We volgen het riviertje de Lauchert, dat slingert door het Lauchertal. Het landschap is oogstrelend: de paardenbloemen staan in volle glorie zo te schitteren, dat de weiden meer geel dan groen zijn. De fietspaden zijn niet altijd even fraai; vaak onverhard en met keizelsteentjes. Dit nemen we op de koop toe, want het rijden gaat nu heel gemakkelijk doordat we blijven dalen tot in Sigmaringen, dat vroeger de hoofdstad was van de Zwabische tak van het vorstenhuis Hohenzollern. Hun romantisch ogende slot op een rots boven de Donau is de belangrijkste bezienswaardigheid. Om half vijf staan we op de brug over de Donau, zoeken ons hotel op aan de Donaustrasse en drinken eerst een koude pils voordat we ons gaan opfrissen. Jammer genoeg kan ik ook nu geen verbinding maken met internet, omdat ze hier weigeren hun sleutel te geven. Bij het volgende hotel vragen we voortaan eerst naar internetverbinding en daarna is het pas inchecken. Morgen wordt het een gemakkelijke dag: Ongeveeer 55 km. Welterusten allemaal. Gr. Anny
We vertrekken al om kwart over 8, iets vroeger dan normaal omdat er een behoorlijke klim in de route zit.
Gisteravond hebben we na het Grieks etentje nog een wandeling gemaakt naar het oude centrum van Tübingen: rijk aan mooie gebouwen en kerken. We wandelden over het eiland in de Neckar met zijn lommerrijke Platanenallee. We hadden hier een prachtig zicht op de Neckar, waarop studenten spelevaren met “Stocherkahne”, een soort punters. In de 15de eeuwse Stiftskirche was helaas een concert, zodat we niet verder kwamen dan het portaal.
Om half negen deze morgen staan we op de Eberhardbrug in Tübingen en wie treffen we daar? Het Veghelse echtpaar. We rijden samen een aantal kilometers op en praten over... fietsen, de beschreven route en hoe vaak we fout gereden zijn. Ook nu laat het routeboekje het regelmatig afweten, evenals hun GPS. Na een aantal kilometers gaan we ieder ons eigen tempo rijden. We zwaaien nog eens en roepen ”tot ziens”.
In alle rust starten we na het dorpje Nehren aan het eerste klimmetje van 700 m. 5-7%.
Bij Mössingen 1,3 km van 4-5 % om daarna bij Talheim aan de echte klim van de Schwäbische Alb te beginnen: 4 km. lang van 4-7%. We weten weer hoe het moet: vooral rustig blijven in het hoofd, niet gaan haasten, het verzet trappen dat bij je past en zoveel mogelijk op het zadel blijven zitten. We kruipen langzaam naar boven en voordat we er erg in hebben staan we op de Schwäbische Alb: een golvende hoogvlakte met akkers, bossen en dorpjes die nog een landelijke rust uitstralen. We zijn dik tevreden over de manier waarop het gegaan is, we zijn niet moe, drinken meteen een bidon water leeg en vinden dat het nu tijd is voor koffie.
In Melchingen treffen we daar het Veghelse echtpaar. Onder het genot van koffie met een flink stuk taart (moederdag) praten we over de beklimming en over de relativiteit hoe zwaar een dergelijke tocht voelt.
Het kerkje tegenover het restaurant vereren we nog met een bezoekje: het heeft een prachtig met bijbeltaferelen beschilderd gewelf. Ook krijgt Maria vanwege de meimaand hier de nodige aandacht. Ze staat te schitteren tussen de witte bloemen en dat doet me even denken aan de meimaanden uit mijn jeugd. Een mariabeeld op een plateautje op het dressoir, kaarsje erbij, boterbloemen en madeliefjes uit de wei in glazen en dan ’s avonds met z’n allen op de knieën de rozenkrans bidden, totdat we met z’n vieren zaten te lachen en ma ons met de rozenkrans om de oren sloeg. Ik geloof, dat het rozenhoedje bidden daarna niet meer voorkwam.
We volgen het riviertje de Lauchert, dat slingert door het Lauchertal. Het landschap is oogstrelend: de paardenbloemen staan in volle glorie zo te schitteren, dat de weiden meer geel dan groen zijn. De fietspaden zijn niet altijd even fraai; vaak onverhard en met keizelsteentjes. Dit nemen we op de koop toe, want het rijden gaat nu heel gemakkelijk doordat we blijven dalen tot in Sigmaringen, dat vroeger de hoofdstad was van de Zwabische tak van het vorstenhuis Hohenzollern. Hun romantisch ogende slot op een rots boven de Donau is de belangrijkste bezienswaardigheid. Om half vijf staan we op de brug over de Donau, zoeken ons hotel op aan de Donaustrasse en drinken eerst een koude pils voordat we ons gaan opfrissen. Jammer genoeg kan ik ook nu geen verbinding maken met internet, omdat ze hier weigeren hun sleutel te geven. Bij het volgende hotel vragen we voortaan eerst naar internetverbinding en daarna is het pas inchecken. Morgen wordt het een gemakkelijke dag: Ongeveeer 55 km. Welterusten allemaal. Gr. Anny
-
09 Mei 2011 - 16:59
Jetty Blijdenstein:
Hallo Rome-gangers,
wat heerlijk dat jullie zo'n perfecte fietsdag hadden, dat mag ook wel eens een keertje. En misschien begrijpen jullie nu dat Duitsland mijn vakantieland is, overal is het prachtig en ontelbare burchten, kastelen, kerken en ander bezienswaardigheden. Ik vond het ook zo mooi aan de Neckar, je kunt daar uren staan om te kijken. Maar daar hebben jullie de tijd niet voor. En leuk dat jullie steeds dat echtpaar uit Veghel weer treffen. het schept toch een band als je beiden deze tocht maakt. Ja, Anny, de meimaand doet mij ook altijd denken aan mijn o zo fijne jeugd! Bij ons werd ook altijd de rozenkrans gebeden, maar onze John kon zo zitten te klieren dat oma er op een gegeven moment maar mee ophield, want dan was ze de tel kwijt van de weesgegroetjes! Ja, leuke herinneringen waar onze kinderen en kleinkinderen niets meer van hebben meegekregen en die zich dat helemaal niet kunnen voorstellen. Ja, het was gisteren Moederdag. Ik ben bij Theo en Carola gaan eten, was erg gezellig.
Jammer dat je geen internet kreeg, maar nu hebben we twee verhalen, dat is ook niet erg.
Ik ga door naar de volgende dag.
Liefs en groetjes,
J E T -
09 Mei 2011 - 17:45
Yvonne:
Wat een lol hebben we vaak met ons vieren gehad. Als ik dit lees zie je het bijna zo voor je.
Jullie zijn ondertussen al wel 14 dagen onderweg. Wat gaat de tijd snel. Het weer zit jullie wel mee. Afgelopen zondag was het inderdaad moederdag. Dus het hele gezin weer helemaal compleet. We hebben ervan genoten. Meer heb je eigenlijk niet nodig. Dinsdag gaan Babette, Bas en ik naar het concert van M.Borsato. Eindelijk, Bas heeft hierop een half jaar moeten wachten en morgen is het dan zo ver. Wat zullen we met z'n drieen genieten, maar vooral Bas. Nog veel fiets plezier. Dikke kus van ons allemaal. -
09 Mei 2011 - 20:43
Hans En Nelleke:
Duitsland heeft mij ook altijd getrokken. Nelleke en ik hebben ooit wel eens aan de Neckar gekampeerd. Daarom heb ik genpten van dit verslag, vooral met mooie Duitse foto's!
Anny en Ad, nog veel genoeegn in Duitsland. Ik ben benieuwd wanneer jullie de grens oversteken.
Groeten van Hans en Nelleke -
10 Mei 2011 - 18:30
Marianne:
Wat kun je veel meer genieten op de fiets dan met de auto! Het lijkt me echt een prachtige tocht die jullie gisteren gemaakt hebben.
Ik ben niet veel in Duitsland geweest, alleen er doorgereden onderweg naar Praag en 1x overnacht in Z.Duitsland. Wel in dezelfde tijd van het jaar met veel bloeiend koolzaad herinner ik me. Het weer zit jullie ook mee, he. Gelukkig! Met een zonnetje erop heeft alles ook veel meer kleur.
Heel veel liefs, ook van Walter. Marianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
