Door het Limburgse land.

Goedenavond allemaal.

Maandag vertrokken we uit Venray. Het was daar een gezellige boel. De gastvrouw had nog steeds drie dochters in huis, van wie ze vond, dat die op kamers konden gaan wonen, maar door allerlei omstandigheden, o.a. Corona kwam het er niet van. Zodoende heeft deze vrouw nog een heel drukke baan: fulltime lerares middelbare school en thuis ook nog volle bak met drie jonge dames van 20, 21 en 23 jaar. En die konden heel wat rommel maken.

We begonnen de tocht in regenkleding en met het zoeken naar het eerste knooppunt. Het duurde even voordat we met behulp van Knooppunt.nl onze route hadden gevonden. Tot in de middag bleef het regenen, de paden waren modderig, veel opspattend zand en fijn grind.
We passeerden het centrum van Venlo, daarna een hele route om Venlo heen en telkens zagen we weer Venlo staan. Het leek wel of we een rondje reden. Maar de route klopte perfect. Voor Roermond kwamen we aan de goede zijde binnen en ook nu weer bleek mijn telefoontje mijn beste wegwijzer. Om half vier belde Ad aan bij onze Santiagokennissen van 2010 Hans en Henny Geurts. Het was een warm weerzien. Onze fietsen zaten onder de modder, maar toen ze droogwaren heeft Hans ze helemaal schoon geborsteld. ‘s Avonds hebben we gezellig samen gegeten op de markt van Roermond. We kwamen niet uitgepraat.
De volgende morgen werden we verwend met een uitgebreid ontbijt. Nadat we een datum hadden geprikt voor een weekend Hoeven in augustus en de beeldhouwwerken van Hans hadden bewonderd fietsten we heel voldaan richting Heerlen.

Van de ene kennis naar de andere: nu naar Noor en Koos Follings. Een vriendschap die ontstaan is door onze Santiagotocht in 2008, toen we Koos met zijn maatje Henk herhaaldelijk hebben ontmoet op de weg naar Santiago.
De route levert geen problemen op: we rijden door St Odilienberg met zijn speciale kerk, daarna volgen de rode knooppunten, wat betekent, dat we in Duitsland rijden. Allemaal kleine dorpjes en vooral bosachtig buitengebied. Ook nu zitten er weer enkele puzzelstukjes tussen, uitproberen is het motto net zolang totdat de stem uit de iPhone vraagt: “Klopt de route nog wel?” Dat betekent omkeren en opnieuw beginnen. We benaderen Heerlen via de Brunsummer Heide, waar enkel de versnelling met eco en tour absoluut niet voldoende is. Het is echt klimmen en dalen in dat gebied en dan nog op een zeer smal fietspaadje. Een beetje eng vond ik het wel.
Ook nu verricht mijn iPhone wonderen. Meteen naar de het goede adres, maar omdat we wat vroeg zijn besluiten we in het centrum een broodje te gaan eten. Het wordt zo’n broodje, dat je bijna niet in je mond krijgt. Wel lekker! Ondertussen is het gaan regenen en we lopen naar de Douglas voor een paar cadeaubonnen voor onze gastheer en gastvrouw.
Daarna peddelen we rustig naar het karakteristieke pleintje met oude kerk, een Christusstandbeeld en statige huizen uit de jaren dertig waar Koos en Noor wonen. Een allerhartelijkst ontvangst valt ons ten deel en wat wij al vreesden na ons bigbekbroodje: er moet nog iets bij, een groot stuk Limburgse vlaai. Dat was nu al weer voor de derde keer: in Venray en in Roermond idem. Overigens ze smaakten allemaal verrukkelijk.
Noor heeft al voorbereidingen voor het avond etentje getroffen, maar ik kan haar nog een handje helpen. Voorgerecht gevulde peer, hoofdgerecht asperges met diverse soorten ham en zalm en ei, roomsausje en gepofte aardappeltjes. Een mooie aardbeien bavarois als toetje. En dat alles vergezeld van een heerlijke witte wijn.
Terwijl Ad en Koos maar half en half Kroatie-Schotland bekijken, omdat ze elkaar zoveel te vertellen hebben, bedenkt Noor met mij een alternatieve route voor onze tocht om niet door Maastricht te hoeven rijden. Zij weet overal de weg in haar Limburgse gebied, omdat ze daar al jaren fietstochtjes maakt en ook lid is van het IVN.
Als we deze ochtend na een gezamenlijk ontbijt de fietsschoenen aantrekken, afscheid nemen van Koos met een dikke knuffel en tot eind oktober in Hoeven leidt Noor ons door het Zuid-Limburgse land over alternatieve weggetjes. Onvoorstelbaar wat ze landschappelijk allemaal weet en aan ons probeert uit te leggen. Tja, je bent niet voor niets docente aardrijkskunde geweest. Bijzonder te vermelden is het pad langs de dassenholen aan de kant van een holle weg. Grote hopen zand, diepe gaten als begin van een ondergronds gangenstelsel.
Eerste koffiepauze in een gerestaureerd kasteel en ook hier weet onze “gids” van alles over te vertellen. De weg gaat door met klimmen en dalen tot in Schimmen, waar ze ons meeneemt naar een oude dorpskroeg voor koffie met……vlaai.
Via Valkenburg fietsen we naar Houten tot knooppunt 62. Na dertig km. nemen we met wat pijn in het hart afscheid van haar met een knuffel en de woorden: tot eind oktober in Hoeven.

Nu ben ik weer aan de beurt met mijn nieuwe knooppunten van gisteravond. Afgerond is het nog maar twintig kilometer. We volgen het Geuldal en het is daar regelmatig adembenemend mooi. De hele rit rijden we op “Tour” en bij heftige klimmetjes spreken we ook de bovenste twee nog aan. Eindelijk komt de Maas inzicht en zonder het te weten rijden we ook eventjes in België. We zijn in wezen begonnen aan ons rondje Nederland Drieluik t.w. De grens route van de Eerste Wereldoorlog: De Dodendraadroute van het Drielandenpunt naar de Noordzee.

Hier in Stein hebben we onderdak bij een alleenstaande oudere dame.
Vanaf nu gerekend hebben we nog drie fietsdagen voor de boeg en komt er een eind aan deze voor ons bijzondere tocht door Nederland in Coronatijd. Vanaf morgen rijden we streng verder volgens de knooppunten van de Dodendraadroute en heeft Ad stops gepland in Budelschoot en Ravels ( België) onze laatste slaapplaats is thuis, Johannapark 6.
We hebben zin in de laatste dagen, maar gaan ook weer verlangen naar ons stekkie in Hoeven.
Tot morgen. Anny /Ad,