Een onverwacht einde.

Goede avond allemaal.

Gistermorgen begonnen we met goede moed aan de volgende fietsdag. Om zeven uur ‘s morgens scheen de zon al. Eerste reactie was: da’s mazzel vooral vandaag en als je dan ook nog van een prima ontbijtbuffet kunt genieten, kan de dag niet meer stuk.

Om half negen stonden we gepakt en wel in de hal van het Hotel klaar om te vertrekken. En dan hoor ik ineens roepen: “ Sodeju, hij doet het weer niet”. Ad morrelde nog wat aan het schakelmechanisme, drukte alle knopjes tegelijk in zoals in Nancy, maar het display bleef op off staan. Toen wisten we beiden, dat dit het einde van onze tocht zou zijn. Zonder bagage kun je nog wel met een klein verzet verder gaan, maar met een twintig kilo achterop is dat onbegonnen werk.
Toen gingen onze “radertjes” werken! Waren we dag tevoren al met de trein gereisd van Nancy naar Metz, die reis zou nu een vervolg krijgen naar huis. En andere oplossing was er niet. Bovendien was het zondag en waar vind je dan een fietsenmaker, die bereid is en de kennis heeft om een ebike te repareren. Een alleraardigste hotelier was meteen bereid om voor ons uit te zoeken welke trein we nodig hadden. Met een geprinte dienstregeling begaven we ons naar het station, dat maar vijf minuten fietsen van ons hotel was verwijderd.
Daar begonnen we me met een uurtje te wachten op de trein naar Luxemburg. Ongeveer een uurtje treinen en dan overstappen voor Luik. Tijdens de reis konden we in een boemeltrein, die bij elk klein dorp stopte, genieten van het landschap. Poeh, dat zag er mooi uit en met heimwee dacht ik aan de tien tochten die we nog te goed hadden. De tocht door Luxemburg duurde behoorlijk lang: twee en een half uur. Overstappen in Luik ging vlot en vaak ontmoetten we aardige mensen, die hielpen met de fietsen in de trein te tillen. Daarna volgde Maastricht, Eindhoven, ‘s Hertogenbosch en Etten-Leur, waar we om half zes arriveerden. Tijdens de rit had ik al met de kinderen en met Claar geappt, dat we onze tocht hadden afgebroken vanwege pech en onderweg naar huis waren. Hulp werd snel aangeboden en om zes uur stond Koert aan het station, nodigde ons meteen uit om de bekerwedstrijd Ajax-Willem 2 onder het genot van een hapje en een drankje bij hun te komen kijken. En Claar had ondertussen een maaltijd met asperges voorbereid!!! Chapeau, Claar! Al met al hadden we ondanks de pech een mooie afsluiting in Johannapark 8. Zulke buren moet je op handje dragen.
Het was even wennen, dat we niet konden afmaken, wat gepland was. Het is ons nooit eerder overkomen! We vinden het fijn, dat we de tocht, die officieel tot Metz loopt, helemaal hebben kunnen maken. Wat daarna komt is het boekje: de weg naar Rome deel 1. Of dat er ooit nog eens van komt? We zien wel wat de toekomst brengt.

We hebben genoten van deze veertien dagen: de prachtige ontluikende natuur, puzzelen, oplossingen bedenken, elkaar aanvullen als dat nodig is. Met weemoed hebben we afscheid genomen van deze tocht, maar ook blij, dat we weer veilig thuis zijn en nu kunnen genieten van onze tuin, familie, vrienden en kennissen.
Ik wil iedereen bedanken voor de mooie woorden in de reacties op onze verslagen. Het was erg leuk om ze te lezen. Vooral mijn trouwe middelbare schoolvriendin Jet wil ik hier persoonlijk bedanken voor alle reacties, die recht uit haar hart kwamen. We kennen elkaar al 61 jaar.
Voorlopig is dit de laatste grote tocht. We kijken wel, wat we op onze verdere levensweg nog voor mogelijkheden krijgen. Heel veel liefs uit een nat Johannapark en tot ziens. Anny/Ad.