Fijn, dat er bushokjes zijn.

Voor iedereen die ons volgt.

Vanmorgen bij het openen van de gordijnen is de lucht al aardig grijs. Maar het is droog. Tijdens het ontbijt zien we dat het begint te regenen. Nee hè, weer niet een regendag! We beginnen met het regenjack, de broek laten we nog even in de tas zitten. Maar als we de jeugdherberg verlaten valt de regen met bakken uit de hemel. We dalen voorzichtig af over de kasseien van het oude gedeelte van de stad, genaamd Grund en als we op de brug over de Alzette staan hebben we een prachtig uitzicht op de rivier, een kasteel boven ons en de oude spoorbrug. Met een duidelijke plattegrond zijn we snel de stad uit om het fietspad naar Hesperange te volgen. Het routeboekje vermeldt, dat hier opvallend veel cafés zijn, maar voor ons dit nog te vroeg om aan te rijden en Ad is geen bierliefhebber. Het fietspad loopt vlak langs de rivier Alzette, alles ziet er fris en zeer groen uit. Door het slechte weer valt er echter weinig te genieten: we moeten ons concentreren op de weg en op het routeboekje, komen bekende plaatsnamen tegen zoals Bettenbourg en Dudelange maar zien er niets van deze plaatsen, omdat de weg altijd langs de buitenkant loopt. Op 5 km. voor de Franse grens raken we het spoor bijster: een slagboom verspert de weg. Dat kan nooit goed zijn. We rijden terug, vergelijken nog eens de afstand, slaan een ander pad in dat ook gebarricadeerd wordt en eigenwijs als we zijn gaan we nu de slagboom wel voorbij met als gevolg, dat we ons vastrijden in het niets. Niet zeuren of mopperen, gewoon terug naar de eerste slagboom en maar kijken waar we uitkomen. Binnen enkele minuten zitten we op de goede weg; helaas moet ik constateren, dat het routeboekje hier in gebreke is gebleven
Om half 12 staan we bij de grens met Frankrijk en waarachtig de zon breekt door voor korte tijd. Als we de brug over de snelweg hebben gehad, begint het opnieuw te regenen. We fietsen richting Roussy-le-Village, waar we een bushokje aantreffen om te genieten van een kop warme kippenbouillon, een bakje yoghurt en een appel. Fijn, dat er bushokjes zijn. Aangekomen bij de rivier de Moezel zien we juist een Nederlands vrachtschip door de sluis varen. De zon komt weer te voorschijn, het is droog en nu kan de regenkleding echt opgeborgen worden. We peddelen daarna bevrijd van deze ongemakken over de Moezel richting Luttange., wetende dat we tot ons slaapadres alleen maar klimmetjes van 4-6% telkens over een afstand van 600-1200 meter tegenkomen.
We zitten midden in de landstreek Lorraine. De dorpen komen mede door de ontvolking saai over. Deze streek is ook tussen ’14-’18 oorlogsgebied geweest. Het Lotharingse front heeft nooit de bekendheid gekregen van Verdun en de Marne, waar honderdduizenden jonge mensen gesneuveld zijn, terwijl het er hier in het “rustige” deel van het westelijk front slechts tienduizenden waren.
In het plaatsje Metzervisse spreekt een man ons aan: waar komen we vandaan, waar gaan we heen. Hij spreekt Duits en Frans en is landbouwer geweest die nu en retraite is. Hij vertelt zijn verhaal over de bezetting door de Duitsers, over de slechte economische toestand van de boeren, over zijn land, dat niets meer waard is. Hij is blij met de nieuwe president Hollande. Met een au revoir vertrekken we via Luttange, Bettelainville, Vigy, Hayes, Vry, Les Etang richting ons slaapadres in Landonvillers. Een flinke wind waait de verkeerde kant op: het zit tegen. Maar als we ons slaapadres bereiken vergeten we alle ellende van deze tocht. We zien een historisch gebouw, dat vroeger dienst heeft gedaan als watermolen, waar de boeren uit de omgeving hun koren lieten malen. De ontvangst is allerhartelijkst. We worden verwelkomd door 2 keffende Maltezer leeuwtjes, die meteen door de eigenaresse naar hun plaats worden gedirigeerd. Madame wijst ons de kamer, die zeer smaakvol is ingericht. We hebben een eigen badkamer en een hele verdieping met keuken, leeshoek, werktafel. Mooie schilderijen aan de muur, echte bloemetjes in een vaasje, kunstwerken op verschillende plaatsen. Er is wifi en vanavond maakt ze een diner voor ons klaar. Om half 8 worden we aan tafel verwacht. We beginnen met een aperitief van Crème de Mirabelles aangevuld met Edelzwicker , daarna een amuse van geitenkaas met room, Quiche Lorraine taartje, gevulde kipfilet gegarneerd met de kopjes van wilde asperges, die ze in het bos vinden, een taartje van worteltjes, roomspinazie en tagliatelle. En als toetje een bolletje ijs met slagroom gegarneerd met Mirabellen, plateau kaas en een kopje koffie na. Blijf daar maar eens slank bij! Ondertussen is de echtgenoot thuis gekomen en madame vertelt, dat hij de eigenlijke kok is. Dat beroep heeft hij tot zijn 35ste uitgeoefend en is daarna iets totaal anders gaan doen: karate docent. Madame is lerares Frans op een Lyceum. We babbelen volop in steenkool Frans over het onderwijs, vertellen over ons beroep en wat we nu nog doen. Ze begrijpt ons prima. Zo’n avond maakt heel veel goed na deze zware tocht. We zijn weer helemaal thuis in ons Frankrijk.
Tijdens het diner heeft Ad een andere indeling van de tocht gemaakt, omdat telkens 80-90 km. in dit gebied wel erg veel is. Vanaf morgen doen we het iets rustiger aan: gemiddeld 60 km. per dag. Jullie horen ervan.
Heel veel liefs en groeten van Anny en Ad. En de mensen die morgen gaan werken wensen we veel werkplezier.