Tot aan de voet van de Cebreiro

Goede avond allemaal.

Het verhaal is nu van Ad. Ik was bijna klaar met dat van mij: pats, alles weer weg, omdat internet uitviel.

Na een eenvoudig maar voldoende ontbijt met op het eind nog een praatje met een Duits echtpaar nemen we afscheid van Madame. Ze woont helemaal alleen in haar bungalow, houdt alles keurig bij inclusief de tuin. Bij het betalen van de kamer, krijgen we het ontbijt gratis als haar cadeau voor ons gouden huwelijksfeest.
Het weer heeft zich sinds gisteren op de Cruz de Ferro volledig hersteld, een lekkker ochtend zonnetje zorgt voor een aangename temperatuur. Het is negen uur, dus dalen maar naar Ponferrada.
We hebben deze reis toch nog wat uit ons geheugen kunnen oproepen, maar wat we helemaal kwijt waren is de afdaling na El Acebo tot in Molinaseco. Spectaculaire beelden; snelheid onder controle houden en goed letten op het wegdek vol gaten. Vanaf het allereerste moment is het vandaag genieten geblazen. De eerste stap van enige importantie is deze eerste helft Ponferrada. We weten, dat het een stad is, waar je moeilijk volgens de beschrijving van Sweerman doorheen rijdt. Deze keer moet het lukken. We zijn extra allert. Ponferrada is bekend om haar tempeliersburcht. Tegenover deze imposante burcht drinken we een heerlijk kopje koffie. Terug bij de fietsen wordt Anny aangeklampt door een opgewonden Braziliaanse. Ze vertelt in redelijk Engels, dat ze ons gisteren ook heeft ontmoet en dat ze later Anny’s handschoenen heeft gevonden: van de fiets gevallen bij het wegrijden na het nemen van een bermfoto. Wat een toeval, dat ze ons nu weer treft. Anny loopt mee naar de albergue waar ze vannacht heeft geslapen.
Deze gebeurtenis is de zoveelste deze reis, die onverklaarbaar is, maar om nou over “toeval” t spreken.....Ook voor ons wordt toeval steeds twijfelachtiger. Wij gaan sterk de kant op van de Caminoganger, die stellig beweert, dat toeval niet bestaat. Er zij al teveel van die “toevalligheden” gebeurd deze reis. Als ik er aan gedacht had, was ik ze gaan verzamelen en noteren. Voor Anny
begint het wat te spoken op de Camino, zoals in het boek van
Paul Coelho.
Er zijn weer heel wat wandelaars onderweg. Na Ponferrada volgt Cacabelos en de Plaza San Lazaro met het San Roc kapelletje, vol met protserige, wanstaltige heiligenbeelden, die mensen vroeger beslist schrik aanjoegen. Er zit een stempelaar, die voor zijn stempel graag een gift incasseer. Zo hebben veel personen een of andere functie of job gerelateerd aan de Camino.
Langzaam maar zeker komen er steeds meer beklimmingen op de route. Het is duidelijk, dat we op weg zijn naar de voet van de Cebreiro. Deze knaap staat voor morgen op het menu, samen met de Alto de Poyo en de San Roc. Er zijn genoeg dagen bij, dat we minder zwaar “getafeld” hebben. Een stadje van enige importantie is zeker ook Villa Franka del Bierzo. Hier sliepen we in 2006 in een “Braziliaanse” albergue met Jan en Paula.
We toeren verder over een glooiende, oude NVI hoofdweg, in onmin geraakt door de nieuwe Autovia, die op verschillende plaatsen de oude weg boven onze hoofden kruist. Grote en zware kolossen van beton, zeker geen schoonheid, maar wie maalt er hier nog om. Kleine plaatsjes met voor ons toch veelzeggende namen: Trabadelo, Laportela en tenslotte Vega de Valcarce. In het laatste dorp moeten we zijn. Anny heeft met de iPad geboekt, maar heeft het juiste adres over het hoofd gezien. Niemand aan wie we de weg vragen zegt de naam die ik heb opgeschreven niets. Op straat komt tenslotte de iPad er aan te pas en na toch nog even vragen, zoeken en enige kordate hulp balansen we bij een oude mevrouw die ons verwacht. CASA RURAl PANDELA La Callega s/n in Vega de Valcarce. Het enige probleem wat er nog bij komt kijken is, het feit, dat mevrouw enkel Spaans spreekt. Maar: we mogen een volledige was draaien. Zijn we heerlijk fris voor onze aankomst in Santiago de Compostela.