Hoe je van de nood een deugd maakt

Beste volgers.
Deze morgen worden we toch om 7 uur wakker dankzij hêt ingeslepen ritme van drie weken, ook al weten we dat we vandaag extra laat zullen vertrekken, om de tijd tot vijf uur te rekken. Dan kunnen we pas in ons hotel in Dun sur Meuse terecht.
We luieren nog wat en dan krijg ik een ingeving om toch nog een verhaal van gisteren op. iPad te zetten. Voor mij was de tocht te saai om daar wat over te schrijven: graan-, koolzaad- en erwtenvelden met gulzige graansilo's. Ad haalt dan alles uit de kast om er toch nog een mooi verhaal van te maken. Het verhaal van de dag van gisteren is dus van Ad. Ik mag dan typen, terwijl hij het verhaal leest.
Na gisteren enkele uren bezig te zijn geweest om een alternatief te vinden voor meer kilometers dan de 30 naar D-s-M hebben we de zoektocht opgegeven. En hebben we besloten om wat ommetjes te maken.
Het eerste ommetje is vanuit ons hotel Le Grand Monarque naar Butte de Montfaucon. Een merkwaardige heuvel, die reeds van verre opvallend het landschap bepaalt. Op de beboste heuvel staat een hoog gedenkteken/uitzichttoren voor Amerikaanse gevallen in de eerste wereldoorlog. Zestienduizend soldaten sneuvelden hier in de Argonne in zes weken tijd. Ad sneuvelt hier zelf bijna door een misstapje op ongelijke stenen. Enkel een paar kleine wondjes aan de vingers, die snel verbonden zijn.
Via een D-weggetje pikken we de route op richting Romagne s/s Faucon, opweg naar ons volgende doel: een van de grootste Amerikaanse begraafplaats van Europa uit de eerste wereldoorlog. Hier zijn we al meerdere keren geweest, maar als je er langs komt dan moet je het bezoeken. Heel indrukwekkend, keurig onderhouden met een prachtige gedenkkapel. Je wordt er stil van en beseft dan weer wat een waanzin de Grande Guerre is geweest. Deze keer fietsen we het hele Cimetiere rond en bezoeken het infocentrum, waar alles nog eens prachtig in beeld is gebracht met veel teksten en filmpjes betreffende de Amerikaanse ondersteuning vanaf september 1917, die uiteindelijk in dit district tot de overwinning leidde. Generaal Pershing was hier de grote man.
Op weg naar het kerkhof rijden we voorbij een privé museum. We besluiten na ons bezoek hier een hapje te eten. Het is lunchtijd.

Als we afstappen horen we Nederlands spreken. De eigenaar blijkt afkomstig te zijn uit Alphen in Noord-Brabant, woont hier al 20 jaar. Kwam hier vroeger met zijn ouders, raakte in de ban van de geschiedenis van de Grande Guerre en begon met verzamelen van stille oorlogsgetuigen en heeft nu naast zijn restaurantje zijn eigen museum. Zijn schuur heeft hij omgetoverd tot een heus oorlogsmuseum enkel gevuld met spullen die hij allemaal in een straal van 5 km. gevonden heeft. Het gaat bij hem vooral om de mens in die oorlog en niet zozeer om overwinningen/ verliezen. Op dit moment heeft hij geen tijd meer om op zoek te gaan naar stille getuigen, want hij ontvangt wekelijks groepen scholieren, Amerikanen, aan wie hij les geeft over deze oorlog. Tot in Amerika is hij bekend vanwege t.v opname, Diederik van Vleuten komt regelmatig hier een kort optreden verzorgen en Gerard van Maesakker idem. Jean Paul de Vries is zijn naam, een klein enthousiast mannetje van 48 jaar, die zijn hart heeft gevolgd, altijd ondersteund werd door zijn inmiddels overleden pa in wat hij deed, hoe gek het ook was, een figuur die we nooit meer vergeten. Lekker geluncht en nu op naar Dun-sur-Meuse, nog 10 km. te gaan.
Het is zondag, alles lijkt gesloten. Een enkel plaatselijk café is open. Het is half vier, we dooien de tijd met een kopje koffie, een pilsje en aangename gesprekken met 2 fietsers, die de Groene Valleien route rijden en 1 fietser, die nu voor drie maanden onderweg is. Tja, altijd baas boven baas. Tegen vijf uur rijden we richting hotel Le Rale des Genets, dat veel meer motel is dan hotel. Juist als Ad wil bellen naar de eigenaar, dat we aangekomen zijn, belt Pascal om het heugelijke feit te vermelden, dat Feyenoord landskampioen is geworden met drie treffers van Kuyt, van oorsprong een plaatsgenoot van onze schoonzoon Marco.
Onze dag kan niet meer stuk. Een prima hotel, mooie en bijzondere ontmoetingen. Zo konden we van de nood een deugd maken.
Morgen al weer een stukje dichter bij huis: Bastogne.

Alle moeders wens ik nog een aangename Moederdagavond. Ik heb van mijn dochter onderweg een warme mail gekregen. Gr. Anny