Ja, een reisje met de trein, trein,trein.....
Door: Anny
Blijf op de hoogte en volg anny en ad
09 Mei 2016 | Duitsland, Blankenheim
Goede avond familie, vrienden, kennissen e.a.
Deze morgen zijn we iets te vroeg voor het ontbijt: half acht. Gisteravond nog geïnformeerd naar de tijd en toen was het ok. De bazin(?) is echter bereid om meteen voor ons te gaan zorgen. Alleen is er nog geen buffet. Het gaat allemaal heel erg traag en als we aan de bediendes van gisteravond denken, hebben we een vermoeden dat hier minder validen aan het werk zijn. Ze hebben allemaal iets speciaal tot de bazin toe.
Om kwart over acht laten we het sprookjesachtige hotel achter ons om met een fikse klim Zendscheid uit te rijden.
We besluiten om de tocht van plaats naar plaats met een station te rijden. Densborn, Murlenbach. Birresborn en Gerolstein. Geen trein nodig ondanks de verschillende klimmetjes. Gerolstein is een wat grotere stad met diverse voorzieningen en musea. Het bekende "prikwater" (de Helenenbron) komt hier vandaan. In de omgeving liggen een twintigtal gedoofde vulcanen. In Gerolstein is het erg druk en we besluiten te voet over de spoorbrug te lopen. Daarna is het klimmen om de stad uit te komen.
De beschreven route laat alle kleine plaatsjes links of rechts liggen. We fietsen op en neer langs koolzaadvelden en andere akkers, daarna een prachtig stuk door een bos. Lekker koel, vogeltjes zingen het hoogste lied, fikse klimpartijen met steile afdalingen, maar we kunnen op de fiets blijven zitten. Zo bereiken we Junkerath met een Bahnhof. Tijdens de koffiepauze hebben we de route nog eens samen bekeken en de beschrijving gelezen. Die vermeldt klimmetjes, onverhard, modder, keien en grind. Daar hebben we echt geen zin in. Lunchen doen we voor Bahnhof Junkerath en daarna ga ik bij de automaat kijken of er in het volgende plaatsje Glaadt ook een station is. Ik kan niets vinden op de automaat en ondertussen is Ad er na vragen ook achter gekomen, dat er na deze plaats pas een station is in Blankenheim Wald. We peinzen er niet over om verder te gaan op de fiets. Kaartjes zijn snel uit de automaat gehaald en een vriendelijke jongeman vertelt ons welk perron we moeten hebben. En dan begint het gesjouw met trap op en trap af. Geen lift te bekennen, enkel trappen. Alle tassen gaan er af en Ad draagt de fietsen naar boven op perron 2. De treinen in met de fietsen is geen probleem, daarna genieten we van het gemak. Bij station Schnidtheim kunnen we nog net een glimp opvangen van ons vakantiekasteel.
Een aantal jaren geleden hebben we de herfstvakantie doorgebracht in Schmidtheim en we herinneren ons nog de heftige klimmen en dalen. Pascal maakte daar toen een fietstochtje en wist te melden dat het er erg steil was. Schmidtheim is het allerhoogste punt op de Eifelroute. Je klimt dan van 300 naar 600 meter om daarna af te dalen naar 300 m. bij de Rursee.
Bij Blankenheim Wald moeten we er uit en ook daar is het trap af en trap op. Twee aardige jonge scholieren bieden zich aan en helpen Ad en mij naar boven waar we meteen contact hebben met een mevrouw, die op haar kleinkinderen wacht. En voor de zoveelste keer vertelt Ad waar we vandaan komen en waar we heen gaan.
Ons hotel is in Blankenheim, vijf kilometer van de route. Alles plat? Vergeet het maar. Uiteindelijk dalen we met 10% (handen op de remmen) naar het prachtige authentieke plaatsje Blankenheim. Hotel is snel gevonden en bij de avondwandeling door het stadje komen herinneringen boven. Hier zijn we meer geweest. En inderdaad. We vinden het teken van de Jakobs Pilgerweg. Na een pizza en een Italiaans ijsje gaan we richting Hotel. Morgen? Balen van de klim 10% om het dorp uit te komen. Op naar onze laatste slaapplaats in Duitsland: Durren. Wel te rusten allemaal. Groeten van mij en van Ad.
Deze morgen zijn we iets te vroeg voor het ontbijt: half acht. Gisteravond nog geïnformeerd naar de tijd en toen was het ok. De bazin(?) is echter bereid om meteen voor ons te gaan zorgen. Alleen is er nog geen buffet. Het gaat allemaal heel erg traag en als we aan de bediendes van gisteravond denken, hebben we een vermoeden dat hier minder validen aan het werk zijn. Ze hebben allemaal iets speciaal tot de bazin toe.
Om kwart over acht laten we het sprookjesachtige hotel achter ons om met een fikse klim Zendscheid uit te rijden.
We besluiten om de tocht van plaats naar plaats met een station te rijden. Densborn, Murlenbach. Birresborn en Gerolstein. Geen trein nodig ondanks de verschillende klimmetjes. Gerolstein is een wat grotere stad met diverse voorzieningen en musea. Het bekende "prikwater" (de Helenenbron) komt hier vandaan. In de omgeving liggen een twintigtal gedoofde vulcanen. In Gerolstein is het erg druk en we besluiten te voet over de spoorbrug te lopen. Daarna is het klimmen om de stad uit te komen.
De beschreven route laat alle kleine plaatsjes links of rechts liggen. We fietsen op en neer langs koolzaadvelden en andere akkers, daarna een prachtig stuk door een bos. Lekker koel, vogeltjes zingen het hoogste lied, fikse klimpartijen met steile afdalingen, maar we kunnen op de fiets blijven zitten. Zo bereiken we Junkerath met een Bahnhof. Tijdens de koffiepauze hebben we de route nog eens samen bekeken en de beschrijving gelezen. Die vermeldt klimmetjes, onverhard, modder, keien en grind. Daar hebben we echt geen zin in. Lunchen doen we voor Bahnhof Junkerath en daarna ga ik bij de automaat kijken of er in het volgende plaatsje Glaadt ook een station is. Ik kan niets vinden op de automaat en ondertussen is Ad er na vragen ook achter gekomen, dat er na deze plaats pas een station is in Blankenheim Wald. We peinzen er niet over om verder te gaan op de fiets. Kaartjes zijn snel uit de automaat gehaald en een vriendelijke jongeman vertelt ons welk perron we moeten hebben. En dan begint het gesjouw met trap op en trap af. Geen lift te bekennen, enkel trappen. Alle tassen gaan er af en Ad draagt de fietsen naar boven op perron 2. De treinen in met de fietsen is geen probleem, daarna genieten we van het gemak. Bij station Schnidtheim kunnen we nog net een glimp opvangen van ons vakantiekasteel.
Een aantal jaren geleden hebben we de herfstvakantie doorgebracht in Schmidtheim en we herinneren ons nog de heftige klimmen en dalen. Pascal maakte daar toen een fietstochtje en wist te melden dat het er erg steil was. Schmidtheim is het allerhoogste punt op de Eifelroute. Je klimt dan van 300 naar 600 meter om daarna af te dalen naar 300 m. bij de Rursee.
Bij Blankenheim Wald moeten we er uit en ook daar is het trap af en trap op. Twee aardige jonge scholieren bieden zich aan en helpen Ad en mij naar boven waar we meteen contact hebben met een mevrouw, die op haar kleinkinderen wacht. En voor de zoveelste keer vertelt Ad waar we vandaan komen en waar we heen gaan.
Ons hotel is in Blankenheim, vijf kilometer van de route. Alles plat? Vergeet het maar. Uiteindelijk dalen we met 10% (handen op de remmen) naar het prachtige authentieke plaatsje Blankenheim. Hotel is snel gevonden en bij de avondwandeling door het stadje komen herinneringen boven. Hier zijn we meer geweest. En inderdaad. We vinden het teken van de Jakobs Pilgerweg. Na een pizza en een Italiaans ijsje gaan we richting Hotel. Morgen? Balen van de klim 10% om het dorp uit te komen. Op naar onze laatste slaapplaats in Duitsland: Durren. Wel te rusten allemaal. Groeten van mij en van Ad.
-
09 Mei 2016 - 21:29
Pascal:
Fijn te lezen dat het zo goed met juliie gaat. Geen berg te hoog, geen trein te ver. Zelf heb ik vandaag de route Ayia Marina, Platanias, Deres, Prases, Petra Selis, Omalos, Kades, Fournes, Chania, Ayia Marina afgelegd. Leuk voor wie het kent. Maar wie kent het? Mijn tocht ging als een trein. Of beter: alsof ik op een e-bike had plaatsgenomen! 95 km door het Ketenzer gebergte. Erg aangenaam. Mieke & ik wensen jullie succes voor morgen.
-
09 Mei 2016 - 21:39
Henk Bond:
Er komen toch steeds meer gelijkenissen met onze tochten.het nemen van de trein bv.Wat een gedoe met die trappen op en af en als er al een lift is,past je fiets er niet in.Ik vrees,dat Koos bij het lezen van die klimmetjes een andere route zal kiezen.Misschien ga ik een keer met mijn broer met de racefiets erheen,maar dan niet over modderige paden.Helaas is de verwachting voor het weekend veel lagere temperaturen.wij doen zondag met de ronde van Nijmegen mee.Ongeveer de route van de eerste etappe van de giro. -
09 Mei 2016 - 21:48
Rian En Michell Uit Budel:
Hoi Anny en Ad, weer leuk jullie verhaal gelezen. Wij hebben hier ook ooit gefietst, van Trier de Vulkaa Eifel in. Maar nu bijna thuis ... Morgen nog een goeie fietsdag gewenst!
Groeten Rian en Michel -
09 Mei 2016 - 22:25
Hans En Henny:
Lieve vrienden,
Bijna geschafft, nog 2 etappes te gaan tot in Roermond. Het einde van de Groene Valleientocht. Groen zal de natuur rondom wel zijn, maar ook af en toe groen en blauw voor de ogen vanwege de fikse inspanningen, zoals straffe wind en felle beklimmingen.
Maar...jullie zijn kanjers en kunnen weer trots zijn op de grootse prestatie.
Jullie bedje is gespreid in Roermond en we reserveren een tafel voor vier voor woensdagavond.
Bellen jullie nog even, als jullie in de buurt zijn?
Blijf gezond en tot ziens
Dikke kussen
Hans en Henny
-
09 Mei 2016 - 23:10
Jetty Blijdenstein:
Lieve vrienden,
ik ben op weg naar bed en zie nog jullie mail. Dus snel even antwoorden. Het wordt eentonig als ik het weer zeg: hoe houden jullie dit vol en is dit nu echt vakantie? Voor jullie in ieder geval wel, anders deed je het niet. Wel balen dat er helemaal geen liften zijn bij de stations, en maar klimmen. Dat de appel niet ver van de boom valt blijkt wel uit de mail van Pascal, net zo'n fietsfanaat als zijn ouders.En ik was ook ooit in Blankenheim, maar kan me daar weinig meer van herinneren.Is ook al heel lang geleden. En morgen weer balen van de klimmetjes, maar die nemen jullie ook nog wel. Jullie zullen al wel in diepe slaap zijn, dus morgen gezond weer op en verder fietsen. Tot morgen.
Liefs en groetjes,
J E T -
09 Mei 2016 - 23:53
Clara De Jager:
Lieve buurtjes,
Fijn dat jullie ook deze dag weer veilig in je hotel zijn aangekomen maar vooral ook genoten hebben van deze fietsdag. Ik begin wel te begrijpen dat het niet meevalt om te fietsen daar in de Eifel! Het ziet er vanuit de auto altijd zo lieflijk uit .... Dat gedoe met die fietsen op je nek lijkt me trouwens ook geen pretje! Gelukkig dat er dan toch zo af en toe iemand een handje toesteekt. Ik wens jullie voor morgen weer een blije dag!
Liefs,
Claar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
