Na het zuur.... het zoet

Goede avond familie, vrienden, kennissen en ieder die ons volgt.

Na een mooi ontbijtbuffet zaten we om kwart voor 9 op de fiets en vrij moeiteloos met een plattegrond van de info kwamen we deze grote stad uit. Onder een stralende zon vervolgden we onze weg. Langzamerhand verschenen er grijze wolken aan de hemel, maar ook in onze stemming kwamen grijze wolken. Oorzaak: de slechte aanduiding van de wegnrs., heftige klimmen van 8 %, alsof we door teer reden, 10 % waarbij we vaak moesten afstappen en levensgevaarlijke bospaden om af te dalen, een glibberig smal pad door weilanden en paden met gevaarlijke kiezels. Van de vele verwaarloosde boerderijen onderweg werden we ook niet vrolijk .

Elk gehucht binnen rijden betekent klimmen en weer dalen. De grote stad Marianske Lazne had ook nog een verrassing: eerst omhoog naar het centrum, daarna via een keitjes pad een klim van 150 hoogtemeter waar we zeker anderhalve km. te voet moesten omdat het zo steil was. En de problemen hielden niet op. Net buiten de stad raakten we echt van het padje: geen fietsbordje meer te bekennen, wel een biker die ons de weg wees. Tja, de verkeerde kant op naar beneden en na 5 km. kregen we beiden het gevoel, dat deze weg richting Westen niet klopte. Terug naar boven en opnieuw zoeken en vragen. Ad maakte ondertussen nog twee keer een val vanuit stilstand, waar hij een iets beschadigde knie en een zeer achterwerk aan overgehouden heeft. We kozen daarna voor de gewone bewegwijzering naar dorpjes en plotseling zagen we weer staan wegnr. 361. Een foto waard. Onze stemming was ondertussen gedaald tot onder nul en we begonnen ons steeds meer af te vragen of dit nog wel leuk was. De moraal krikten we op door niet te zaniken over wat er gebeurd was.

Ons slaapadres in Tepla was ook niet om over te roepen: een pension boven een café, waar de plaatselijke mannelijke bevolking zich te goed deed aan alcohol onder luidruchtig gepraat en het roken van de ene sigaret na de andere. We waren de enige gasten: hadden een ruime kamer met een oud leren bankstel van de kringloper erin, een lekkende douchecabine, een toilet geplaatst op een houten verhoging, wel een schoon bed met dekbedden van inferieure kwaliteit. Gelukkig was het een matras en konden we ons warmen aan elkaar. Wat een troost ! Deze dag zullen we niet snel vergeten.
---------------------------------------
Voor vandaag geldt: nieuwe dag, nieuwe kansen.
En die hebben we gekregen.
We beginnen met een strakke blauwe lucht. Al heel snel gaan de jasjes uit en later de lange broek. We passeren Klaster Tepla. De historie van dit gebouw gaat terug tot 1193 en lijkt symbool te staan voor het hele land. Het werd 12x geplunderd, brandde 6x af, maakte 2 pestepidemieën mee en dreigde 6x te worden gesloten. Na de val van de communisten kreeg het in 1990 weer zijn oude bestemming terug. We werpen even een blik op het binnenplein, maken wat foto’s en beginnen aan onze vijftiende dag.

Eindeloze gele koolzaadvelden en prachtige vergezichten fleuren het landschap op. Ondanks enkele pittige klimmen proberen we te genieten van het landschap. Helaas is de weg een lappendeken: het bord uitholling overdwars waarschuwt ons. We hebben daardoor meer aandacht voor het wegdek dan voor de omgeving.

Op onze route treffen we vandaag een werkploeg aan, die een nieuw wegdek met betonvlechtwerk maakt. Een overspanning van wel 5 meter. We kunnen er niet langs, maar we moeten er echt langs. De tassen gaan eraf, Ad daalt met fiets langs een glibberig pad een paar meter naar beneden om daarna met veel kracht de fiets weer boven te krijgen. Ik sta bibberend toe te kijken. Een stevige werkman komt ons te hulp, draagt eerst de tassen naar de overkant en daarna helpt hij Ad met de fietsen door “ het dal” naar boven. Met een stevige handdruk bedanken wij hem.

Plaatsnamen zijn bijna niet uit te spreken. Je breekt je tong haast bij zoveel medeklinkers achter elkaar. In de afgelegen dorpjes/gehuchten lijkt de tijd te hebben stil gestaan. Mesthopen aan de weg, slecht onderhouden huizen waar het stuc vanaf valt, geen winkel te bekennen, hier en daar zit een bejaarde voor het huis. Je vraagt je dan af, wat de jeugd hier voor toekomst heeft. Tijdens onze lunchpauze in Radcice stopt de schoolbus daar en stapt de jeugd, enkelen met de telefoon aan het oor, uit. Een dertigtal kinderen van klein naar groot.
Na de lunch is het een lange afdaling naar Plzen. In de negentiende eeuw ontstonden hier twee bedrijven, die Plzen wereldberoemd hebben gemaakt: machinefabriek Skoda en brouwerij Pilsner Urquell. Met behulp van het plattegrondje in ons boekje rijden we rechtstreeks naar de markt om bij de Info een behoorlijke plattegrond van de stad te halen. Hotel Rous is snel gevonden en is een verademing vergeleken met het pension van gisteren. Ok, is ook twee keer zo duur.

We bezoeken na de plichtplegingen de markt met het 16de eeuwse stadhuis in Renaissance stijl, de gotische Bartholomeus kathedraal met de hoogste toren van Tsjechië en aanschouwen de pompeuze gebouwen in een bonte mengelmoes van stijlen, die vroegere fabrikanten daar hebben neergezet. Ook laven we ons aan het bier van Plzen, een halve liter Plzer Urqell. Zelfs Ad drinkt er ook een. Met een luchtige pizza Hawaï en een Italiaans ijsje sluiten we dag met een voldaan gevoel af. De moraal is weer helemaal op peil.
Prettig weekend allemaal. Gr. en liefs van mij en Ad