Begin Vogezen met 2 opwarmertjes.

Voor alle trouwe lezers.

Na een goede nachtrust in de Gîte staat het ontbijt klaar in de gemeenschappelijke ruimte onder de gîtes. De eigenaar krijgen we niet meer te zien, die is vanmorgen om vijf uur vertrokken om stokbroden te bezorgen in de dorpen rondom Blamont. Daarom moeten we het geld en de sleutel gewoon op de tafel achterlaten. Naast ons zet zich een jongeman neer, die nog maar half wakker is. Na een kop koffie vertelt hij, dat hij musicus is en op dit moment van dorp naar dorp trekt voor muziekfeesten. Het gesprek gaat ook nog over onze tocht en geïnteresseerd kijkt hij naar de route in ons boekje.

De zon en de wind doen hun best al, als we om acht uur Blamont verlaten richting Harbouey. Het is meteen…pats omhoog! Klimmen naar Nonhigny en Montreux, waar oude bunkers de plek verraden waar de fietsroute de Duitse linies verlaat en “overloopt”naar de Franse zijde. De stad Badonviller is een van de selecte plaatsen die vanuit een zeppelin gebombardeerd is. Hier kiezen we voor de hoofdroute via col de la Vierge Clarisse richting Râon-l’Etape. Het is fiks klimmen ieder in eigen tempo met rust in het hoofd en in de kleinste versnelling. Zonder haperen komen we boven en daarna stroomt de adrenaline door het lijf. Whow!!! Het eerste colletje hebben we genomen. Daarna nog een klimmetje naar gehucht Pierre Percée gevolgd door een geweldige afdaling naar Lac Pierre Percée. Tot aan Râon l’Etape hebben we een prachtig fietspad (Voie Verte) door de bossen, langzaam dalend. Na het centrum is het enkel klimmen. De schrijver van het boekje geeft echter nooit het stijgingspercentage aan, er staat enkel hoogteverschil 110 m./80 m/150 m. We moeten dus iedere keer afwachten hoe zwaar/licht de klim is. Ook nu weer geen cafeetje, bankje te bekennen tot in Moyenmoutier. Het is 12 uur en tijd voor de lunch. Tegenover een abdij uit de 18e eeuw vinden we een plaatsje. We spreken onze ijzeren voorraad aan.

Na Moyenmoutier klimt de route 275 m. over een afstand van bijna 9 km. tot aan de naamloze col naast de heuvel bij La Fontenelle . Om deze heuvel, Côte 627, is fel gestreden en in juli 1915 maakten de Fransen zich definitief meester van dit strategische uitzichtpunt. Wij zien de bewegwijzering naar de militaire begraafplaats, maar vanwege de hitte en de beklimming wijken we niet meer af van onze route. We stoppen verschillende keren om te drinken, want de zon droogt ons uit. De weg gaat op en neer, we genieten van het landschap: dit zijn de Vogezen. Nooit gedacht dat we hier nog eens met beladen fietsen doorheen zouden trekken.
We klimmen langzaam naar de Col d’Hermanpaire op 608 m. om daarna weer zaaaaaalig te dalen naar onze slaapplaats in Provenchères-sur-Fave waar we ons eerst verwennen met een pilsje en ons daarna melden bij Chambres d’Hôtes: Oleanna.
Een pittig dametje Liliane Schnurr heet ons welkom, wijst de weg voor de fietsenstalling en brengt ons naar de kamer. We kunnen kiezen uit de Europese of Afrikaanse kamer. Het wordt de Afrikaanse. Na de douche besluiten we uit te rusten van alle inspanningen en zo dutten we in voor dik een uur.

De avondmaaltijd gebruiken we buitenshuis: veel keus is er niet, een kebabgelegenheid of pizza. We kiezen voor de kebab, hebben we nog niet gedaan tijdens deze reis. De zaak ziet er goed uit en mevrouw is allervriendelijkst.
Als we terugkomen heeft Madame een verrassing voor ons. Bij het uit eten gaan vroeg ze of we cimetière La Fontenelle hadden bezocht. Ad legt uit, dat de route pittig was en dat we daardoor niet van onze route wilden afwijken en doorgereden zijn na het bord gefotografeerd te hebben. Ze vindt, dat we dit oorlogskerkhof zeker gezien moeten hebben. “Neem een jasje mee en we gaan naar de heuvel La Fontanelle. Met de auto zijn we er zo”. We worden er stil van, echt een verrassing!
Als we daar aankomen krijgen we uitgebreid uitleg over wat er hier zich heeft afgespeeld. Officiële ceremonieën voor deze streek vinden hier altijd plaats op dit kerkhof. Ze wijst ons op de voor- en achterkant van het memorial, laat ons het mooie uitzicht zien vanaf de heuvel, brengt ons naar het ossuaire, wijst op de eenvoud van de kruizen in rode Vogezensteen en zegt dat deze doden eeuwig het mooiste plekje van de aarde hebben. De liefde voor de streek deelt ze met ons.
Het is er windstil, de zon kleurt rood achter de bomen en een enkeel vogel fluit zijn lavondlied. Daar worden wij ook stil van, een moment om nooit te vergeten en om zachtjes de auto in te gaan.

Thuisgekomen genieten we samen met haar op het terras nog van een wijntje en staat er een stuk eigengebakken cake klaar. We praten over van alles en nog wat, lukt het niet in het Frans, dan schakelen we over op Duits. Het wordt langzaam donker, tijd om te gaan slapen, want morgen moeten we een heuse col beklimmen. De col du Bonhomme. Welterusten allemaal. Gr en kus Anny/Ad .