Van het verleden naar de hof vqn (H)Eden

Familie. Vrienden , kennissen en ieder die ons volgt.

Aan het ontbijt ontbreekt niets: Croissant, een stokbroodje, yoghurt, appelmoes, marmelade, jus d’orange en koffie. Alles opgediend door de eigenaar. Een perfecte plaats om nog eens terug te komen. Als we op het punt staan om te vertrekken, komen de 3 Amerikaanse gasten (uit D.C. Washington) naar buiten. Ze willen van alles over de tocht en onze fietsen weten. We lijken wel sterren: we worden herhaaldelijk gefotografeerd en een voor een gaan ze er pontificaal voor klaar staan om samen met ons gefotografeerd te worden. Eindelijk kunnen we vertrekken! Nog wat voorraad inslaan bij de plaatselijke Matche en daarna op weg richting Douaumont.
Het is kwart voor 9 als we fietsend over het grindpad langs de Maas Verdun achter ons laten. Na de Maas is het meteen al klimmen: een grindpad, dat je beter keienpad kunt noemen. Het is weer manoeuvreren langs putten en keien, van links naar rechts en op de fiets zien te blijven. Einde weg gaan we op het asfalt verder omhoog richting Memoire du Verdun, Fleury-devant-Douaumont en het Ossuaire van Douaumont. Ieder klimt in eigen tempo naar boven, zodat we zonder hijgen aankomen bij het grote herdenkingsmonument voor de sergeant, die Andre Maginot gered heeft. Hier ontmoeten we een Frans echtpaar, dat ook weer honderduit vraagt over onze tocht. En weer zijn we sterren. Op de foto ! Zijn onze fietsen zo interessant of wij met ons verhaal over de tocht? Als we telkens opgehouden worden vandaag, komen we niet ver. We vervolgen de klim, die doorgaat tot aan de afslag naar het Memorial de Verdun (gesloten tot half 2015) wegens werkzaamheden en herinrichting. Bij het dorpje Fleury staan we even stil.

Begin1916 koos de Duitse Generaal Erich von Falkenhayn voor het langzaam laten doodbloeden van de tegenstanders. Deze meneer wilde de aanval openen op een plaats die psychologisch zo belangrijk was dat de Fransen deze tot elke prijs zouden verdedigen. Verdun was zo’n stad. Falkenhayn had de Fransen voor de keuze gesteld: Verdun verliezen of hun legers ervoor opofferen. De Fransen kozen voor het laatste en na 10 maanden strijd waren complete dorpen voorgoed van de kaart geveegd, maar Verdun bleef in Franse handen.
Na Fleury komen we bij het Ossuaire waar we enkel foto’s maken, een rondje langs de begraafplaats fietsen en als laatste een kort bezoek aan het Ossuaire, dat we al kenden van enkele jaren terug. Je wordt vanzelf heel stil bij het binnenkomen van de kapel, waar kaarsen staan te branden en in de sfeervol verlichte gang met in de nissen telkens 2 granieten sarcofagen uit verschillende regio’s van Frankrijk. Vanaf de ingang heb je een groots uitzicht over de begraafplaats. Voor ons nog steeds onbegrijpelijk, wat zich hier heeft afgespeeld.

Terug naar onze route! We vliegen nu naar beneden en passeren Damloup, Châtillon s/s les Côtes, Haudiamont om in Bonzée op het muurtje bij het kerkje in de schaduw te lunchen. De temperatuur is aardig opgelopen en de zon laat zich gelden. Het blijft klimmen en dalen en met een behoorlijke tegenwind komen we aan bij St.-Remy-de-la-Colonne. We hebben gekozen voor een inkorting van de route, maar helaas. Voor ons is het boekje hier niet duidelijk in en het gaat dus fout. We blijven maar klimmen, rijden langs graanvelden, terwijl de route door het Parc Naturel Régional de Lorraine moet lopen. De 12 kilometers naar Hattonchâtel gaan zo wel erg lang duren. Gelukkig lezen we van het kaartje, dat we eigenlijk niet omrijden en dat we zo weer op de route komen. Heftig klimmend en snel dalend met veel schaduw van de bomen langs de weg, komen we aan Vigneuilles-lès- Hattonchâtel. Daar bepalen we onze eigen route: zo kort mogelijk naar Woinville, waar we om half vier voor onze slaapplaats Le clos Mirabelle staan.

We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar, een gepensioneerde banketbakker. Als we de gerestaureerde boerderij binnengaan, valt onze mond open van verbazing: een bar met biljart en voetbalspel, ruime eetgelegenheid, overdekt zwembad met bubbels en met terras, jacuzzi, sauna, douche. We kunnen onze ogen niet geloven. De eigenaar nodigt ons uit voor het zwembad, maar we hebben geen badkleding bij ons. Geen probleem, madame leent me een bikini en voor Ad heeft ze een zwembroek. We mogen overal gebruik van maken. Wat een luxe. Nooit verwacht en toch gekregen, we zijn in Eden aangekomen. De ex-patissier vertelt trots, dat hij alles zelf verbouwd heeft: een man met gouden handen.

Vanavond om 20.00 uur staat het diner voor ons klaar, als dat er zo uit ziet als deze B&B dan kan deze dag niet meer stuk. Gr. Anny/Ad