Twee dagen in nevelen gehuld.
Door: Anny
Blijf op de hoogte en volg anny en ad
25 Mei 2018 | Spanje, Portomarín
Goede middag allemaal.
Gisteren in Portomarin was er geen WiFi, zelfs niet in de bar waar we ons meldden voor het pension. “Zo af en toe”, zei de bazin. Maar daar heb ik weinig aan, dan gaat het “ licht” ineens uit en ben ik mijn hele verslag kwijt. Ik mag direct een samenvatting van het verhaal van Ad maken.
Eerst enkele correcties: we zijn pas 28 juni 50 jaar getrouwd, maar deze tocht staat wel in het teken van ons gouden huwelijk.
De vader en zoon die we regelmatig onderweg ontmoeten komen niet uit Porto Rico, maar uit Costa Rica. Dat is Midden-Amerika.
De dag van gisteren.
Vanmorgen na het uitslapen tot 8 uur is er niets meer te zien van de wolkbreuk van gisteravond in Samos. Om negen uur staan we startklaar voor het hotel om richting Sarria te rijden. Ook vandaag moet er flink geklommen worden. Verderop, beneden in het dal hangen enorme mistbanken en een zon die nog onmachtig is om daar iets aan te doen.
Sarria is een vervelende stad om er doorheen te fietsen. Ze weet nog precies waar en hoe we moeten rijden.
We treffen onderweg weer eens vader en zoon, Ruben en Ruben uit Costa Rica, om aan de kant van de weg even uit te rusten. Tot ziens in Santiago en buen Camino. Als we later koffie hebben gedronken in een barretje, komen de twee Amsterdamse zussen richting het zaakje gepeddeld. Camino is vooral mensen ontmoeten. Na een tien kilometer lange afdaling naar Embalse Belasar (stuwmeer) komen we bij de zo kenmerkende brug aan. Het is twaalf uur! We hebben maar 38 km. gefietst. Portomarin is daarom zo gewenst, omdat we voor onze twee laatste dagen afstanden overhouden van 50-50 km. We halen hier heel wat herinneringen op: de albergue met het fietsertje, (Jan en Paula), de afzichtelijke, herbouwde kerk met de genummerde stenen. Genummerd voor het oude Portomarin onder water zou komen te staan om de kerk precies zo te herbouwen in het nieuwe Portomarin. Na wat Googlen vinden we ons pension Portomino met onze fietsen, als dank voor bewezen diensten, op onze kamer. ‘s Avonds eten we in het Italiaanse restaurantje, klein maar gezellig. Om negen uur lagen we al weer in bed, waar ik nog war pogingen ondernam voor WiFi. Helaas! Morgen naar Arzúa. Het eind komt in zicht. Niet te geloven, dat het bijna voorbij is. Lieve gr. Anny met dank aan Ad voor het gebruik van zijn verslag.
Gisteren in Portomarin was er geen WiFi, zelfs niet in de bar waar we ons meldden voor het pension. “Zo af en toe”, zei de bazin. Maar daar heb ik weinig aan, dan gaat het “ licht” ineens uit en ben ik mijn hele verslag kwijt. Ik mag direct een samenvatting van het verhaal van Ad maken.
Eerst enkele correcties: we zijn pas 28 juni 50 jaar getrouwd, maar deze tocht staat wel in het teken van ons gouden huwelijk.
De vader en zoon die we regelmatig onderweg ontmoeten komen niet uit Porto Rico, maar uit Costa Rica. Dat is Midden-Amerika.
De dag van gisteren.
Vanmorgen na het uitslapen tot 8 uur is er niets meer te zien van de wolkbreuk van gisteravond in Samos. Om negen uur staan we startklaar voor het hotel om richting Sarria te rijden. Ook vandaag moet er flink geklommen worden. Verderop, beneden in het dal hangen enorme mistbanken en een zon die nog onmachtig is om daar iets aan te doen.
Sarria is een vervelende stad om er doorheen te fietsen. Ze weet nog precies waar en hoe we moeten rijden.
We treffen onderweg weer eens vader en zoon, Ruben en Ruben uit Costa Rica, om aan de kant van de weg even uit te rusten. Tot ziens in Santiago en buen Camino. Als we later koffie hebben gedronken in een barretje, komen de twee Amsterdamse zussen richting het zaakje gepeddeld. Camino is vooral mensen ontmoeten. Na een tien kilometer lange afdaling naar Embalse Belasar (stuwmeer) komen we bij de zo kenmerkende brug aan. Het is twaalf uur! We hebben maar 38 km. gefietst. Portomarin is daarom zo gewenst, omdat we voor onze twee laatste dagen afstanden overhouden van 50-50 km. We halen hier heel wat herinneringen op: de albergue met het fietsertje, (Jan en Paula), de afzichtelijke, herbouwde kerk met de genummerde stenen. Genummerd voor het oude Portomarin onder water zou komen te staan om de kerk precies zo te herbouwen in het nieuwe Portomarin. Na wat Googlen vinden we ons pension Portomino met onze fietsen, als dank voor bewezen diensten, op onze kamer. ‘s Avonds eten we in het Italiaanse restaurantje, klein maar gezellig. Om negen uur lagen we al weer in bed, waar ik nog war pogingen ondernam voor WiFi. Helaas! Morgen naar Arzúa. Het eind komt in zicht. Niet te geloven, dat het bijna voorbij is. Lieve gr. Anny met dank aan Ad voor het gebruik van zijn verslag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
