Cebreiro, San Roque, Poio: drie in een dag.
Door: Anny
Blijf op de hoogte en volg anny en ad
23 Mei 2018 | Spanje, Samos
Goede middag familie, vrienden, kennissen en volgers.
Vanmorgen zijn we niet gewekt door de wekker, maar door het gestommel van de “ buren”, wandelaars die altijd vroeg op pad gaan om op tijd in een albergue te zijn voor een slaapplaats. Ad noemt het een bedrace: dat haasten heeft weinig te maken met het onthaasten op de Camino.
Er is deze morgen geen desayunos, maar we hebben altijd nog wat in de tassen zitten. Bovendien is er beneden een keukentje, waar we koffie/ thee kunnne zetten. En wat eten we deze morgen? Een kwart stokbroood van gisteren, een yoghurtje, een stukje kaas en wat jam. De twee bananen bewaren we als proviand voor onderweg.
Als we klaar staan om te vertrekken komt de oude dame naar buiten, begint in het Spaans te ratelen en maakt een beweging, dat ze nog geld wil hebben voor het gebruik van de wasmachine. Geen probleem. Voor drie Euro hebben we frisse kleren in onze tassen.
We weten, dat de klim eerst naar de Porta Pedrafita gaat, dertien kilometer lang variërend van 7 tot 9%. Meestal rijden we klein verzet met als ondersteuning de tweede kracht: turbo. Als het heftiger wordt schakel ik over op sport en soms even op turbo om dan fluitend Ad te kunnen passeren. Die blijft echter de diesel en laat zich niet gek maken door mijn snelheid. Tijdens de klim opent het dal zich met uitzicht op weiden en bosjes. De hoge viaducten met een nieuwe snelweg waar we onder doorgaan hebben de N-VI waar wij op fietsen overbodig gemaakt. Het is dan ook heel stil deze ochtend. Wel zien we een eenzame mountainbiker, die in gebrekkig Engels vraagt of dit de weg naar Samos is. Na een bevestiging van Ad begint hij flink door te trappen, steeds staand op de trappers. Wij blijven achter hem rijden en Ad ziet aan zijn manier van fietsen o.a. met een veel te groot verzet en de binnnebochten nemend, dat hij dat niet lang vol zal houden. En inderdaad, na een paar kilometer stapt hij af: we passeren hem en hebben hem daarna niet meer gezien.
De pas Pedrafita vormt de toegang tot Galicia en ligt op de waterscheiding: de riviertjes stromen nu naar het het westen en wordt de kans op regen groter onder invloed van de Atlantische Oceaan.
Als we het middeleeuwse stadje Cebreiro bereiken na een klim van 3 km. 9 tot 10% is het tien uur. We hebben geluk. Het is er nog heel stil, wat het bezoek aan het kerkje intenser maakt. Ik neem plaats in een bankje en laat de stilte over me heen komen. Met een zacht muziekje op de achtergrond word je hier vanzelf emotioneel en mijn gedachten gaan terug naar de andere keren, dat we hier waren en naar de mazzel die we nu hebben om hier weer samen te kunnen zijn. Kaarsjes steken we op, ieder met onze eigen intentie. We wandelen samen door het dorpje, dat slechts uit een twintigtal huizen bestaat en ik waan me inderdaad in de Middeleeuwen.
Na een kop koffie terug naar de weg en na eerst een stukje dalen, klimmen we naar de San Roque met een pelgrimsbeeld, dat voluit tegen de wind optornt. Nu moeten we berg nr. 3, de Poio nog nemen met een stijging van 7-8% over een afstand van 4 km. Ad blijft de diesel, ik gebruik de turbo om snel boven op de top een foto te maken van een fietsende Ad. Kwart voor twaalf, lunchtijd, geen voorraad meer in de tassen, dus genieten we daar van bocadillo met ham en kaas en een grote kop koffie. Zonnetje schijnt en we kijken uit op het hotel, waar we met Jan en Paula in 2006 hebben geslapen. Paula zei toen: “ik stap af en fiets geen kilometer meer”. Ze had het klimmen helemaal gehad. Begrijpelijk, als ik nu zie wat we toen hebben moeten klimmen. De afdaling naar Triacastella en Samos loopt super. We zetten zelfs de ondersteuning uit. Ijzeren voorraad vul ik aan bij de Mercado in Triacastella. In Samos ligt ons hostel aan de weg: Victoria. We hebben zoveel tijd over, dat we een bezoek kunnen brengen aan het klooster Monasterio San Julian.
Nog drie dagen te gaan: Portomarin, Arzúa en dan Santiago de Compostela. Groeten uit nu een nat Samos. Anny
Vanmorgen zijn we niet gewekt door de wekker, maar door het gestommel van de “ buren”, wandelaars die altijd vroeg op pad gaan om op tijd in een albergue te zijn voor een slaapplaats. Ad noemt het een bedrace: dat haasten heeft weinig te maken met het onthaasten op de Camino.
Er is deze morgen geen desayunos, maar we hebben altijd nog wat in de tassen zitten. Bovendien is er beneden een keukentje, waar we koffie/ thee kunnne zetten. En wat eten we deze morgen? Een kwart stokbroood van gisteren, een yoghurtje, een stukje kaas en wat jam. De twee bananen bewaren we als proviand voor onderweg.
Als we klaar staan om te vertrekken komt de oude dame naar buiten, begint in het Spaans te ratelen en maakt een beweging, dat ze nog geld wil hebben voor het gebruik van de wasmachine. Geen probleem. Voor drie Euro hebben we frisse kleren in onze tassen.
We weten, dat de klim eerst naar de Porta Pedrafita gaat, dertien kilometer lang variërend van 7 tot 9%. Meestal rijden we klein verzet met als ondersteuning de tweede kracht: turbo. Als het heftiger wordt schakel ik over op sport en soms even op turbo om dan fluitend Ad te kunnen passeren. Die blijft echter de diesel en laat zich niet gek maken door mijn snelheid. Tijdens de klim opent het dal zich met uitzicht op weiden en bosjes. De hoge viaducten met een nieuwe snelweg waar we onder doorgaan hebben de N-VI waar wij op fietsen overbodig gemaakt. Het is dan ook heel stil deze ochtend. Wel zien we een eenzame mountainbiker, die in gebrekkig Engels vraagt of dit de weg naar Samos is. Na een bevestiging van Ad begint hij flink door te trappen, steeds staand op de trappers. Wij blijven achter hem rijden en Ad ziet aan zijn manier van fietsen o.a. met een veel te groot verzet en de binnnebochten nemend, dat hij dat niet lang vol zal houden. En inderdaad, na een paar kilometer stapt hij af: we passeren hem en hebben hem daarna niet meer gezien.
De pas Pedrafita vormt de toegang tot Galicia en ligt op de waterscheiding: de riviertjes stromen nu naar het het westen en wordt de kans op regen groter onder invloed van de Atlantische Oceaan.
Als we het middeleeuwse stadje Cebreiro bereiken na een klim van 3 km. 9 tot 10% is het tien uur. We hebben geluk. Het is er nog heel stil, wat het bezoek aan het kerkje intenser maakt. Ik neem plaats in een bankje en laat de stilte over me heen komen. Met een zacht muziekje op de achtergrond word je hier vanzelf emotioneel en mijn gedachten gaan terug naar de andere keren, dat we hier waren en naar de mazzel die we nu hebben om hier weer samen te kunnen zijn. Kaarsjes steken we op, ieder met onze eigen intentie. We wandelen samen door het dorpje, dat slechts uit een twintigtal huizen bestaat en ik waan me inderdaad in de Middeleeuwen.
Na een kop koffie terug naar de weg en na eerst een stukje dalen, klimmen we naar de San Roque met een pelgrimsbeeld, dat voluit tegen de wind optornt. Nu moeten we berg nr. 3, de Poio nog nemen met een stijging van 7-8% over een afstand van 4 km. Ad blijft de diesel, ik gebruik de turbo om snel boven op de top een foto te maken van een fietsende Ad. Kwart voor twaalf, lunchtijd, geen voorraad meer in de tassen, dus genieten we daar van bocadillo met ham en kaas en een grote kop koffie. Zonnetje schijnt en we kijken uit op het hotel, waar we met Jan en Paula in 2006 hebben geslapen. Paula zei toen: “ik stap af en fiets geen kilometer meer”. Ze had het klimmen helemaal gehad. Begrijpelijk, als ik nu zie wat we toen hebben moeten klimmen. De afdaling naar Triacastella en Samos loopt super. We zetten zelfs de ondersteuning uit. Ijzeren voorraad vul ik aan bij de Mercado in Triacastella. In Samos ligt ons hostel aan de weg: Victoria. We hebben zoveel tijd over, dat we een bezoek kunnen brengen aan het klooster Monasterio San Julian.
Nog drie dagen te gaan: Portomarin, Arzúa en dan Santiago de Compostela. Groeten uit nu een nat Samos. Anny
-
23 Mei 2018 - 17:57
Jetty Blijdenstein:
Lieve vrienden... het eind komt in zicht. Wat hebben jullie de sokken er weer in gehad! En wat heb je toch een verstandige man Anny, die zich niet gek laat maken door zijn hyperactieve wederhelft! (hahahaha). Je lijkt Carola wel, die is helemaal dol op jou omdat je net zo'n actieveling bent als zij en ook altijd bezig. En net als jullie steek ik ook overal een kaarsje op, zoals laatst nog in de St. Baafkathedraal in Gent en jullie in een middeleeuws kerkje. En dan hadden jullie ook nog tijd om een klooster te bezoeken. Nog drie dagen!! En dan hopen jullie Santiago te bereiken. Wees je bewust van het feit dat het een zeldzaamheid is, dat jullie dit nog samen mogen beleven in goede gezondheid. Ik ga morgenmiddag met Marianne naar een "workshop" (wie heeft dit stomme woord toch ooit uitgevonden) bij Geoffrey, haar schoonzoon. We gaan een schilderij maken, dat zal wat worden, maar gezellig zal het wel zijn. Ik wens jullie voor straks weer buenas noches en morgen gezond weer op. Hasta manana!
Con un carinoso salud,
J E T -
24 Mei 2018 - 07:40
Tonny Verstraten:
Hallo Ad en Anny,
Dat was wel een pittige dag met al die beklimmingen. Maar het eind is in zicht, en dan heb je weer iets moois om op terug te kijken.Chappo hoor wat jullie nog steeds doen.Ik sta er van te kijken.Maar wel fijn dat je dit nog hebt kunnen doen.Nog een paar dagen en jullie hebben je doel bereikt. Dat zal wel emotioneel wat doen met jullie. Als je daar bent steek dan maar een kaarsje voor ons aan. Nog fijne dagen.
Groetjes,
Kees en Tonny -
24 Mei 2018 - 08:33
Marianne:
Lieve twee,
Inderdaad: Wat geweldig,dat jullie dit samen kunnen beleven!
Wij genieten mee.
Jullie zijn er bijna. -
24 Mei 2018 - 11:39
Laura Christianen-Brans:
Hallo Anny en Ad,
Wat zijn jullie toch een paar kanjers! Echt geweldig dat jullie deze tocht weer samen gaan volbrengen. En mooi dat jullie het thuisfront op deze manier laten "meereizen". Jullie hebben de tocht natuurlijk al vaker gefietst, maar deze editie heeft door jullie 50-jarig huwelijk toch wel een gouden randje! Ik weet dat jullie, net als wij, ontzettend genieten van de natuur en de stilte. Prachtig om zo de energie weer op te laden, al kost al dat klimmen natuurlijk ook de nodige energie. Ik wil jullie langs deze weg heel veel succes wensen bij de laatste loodjes. En als jullie Santiago bereikt hebben: geniet van het moment. Maar de reis is misschien wel net zo mooi als de bestemming! ;) Lieve groetjes uit Hoeven. -
27 Mei 2018 - 19:02
Geert & Mieke:
Hoi Ad & Annie,
De meeste hoogte meters zijn inmiddels gemaakt dus jullie kunnen nu bijna free-wheelend naar Santiago. Ik ben benieuwd hoe het er in Portomarin uitzien. Bijna 1 jaar geleden las ik in een artikel in de Volkskrant dat het stuwmeer aan het droogvallen is en dat resten van het oude dorp zichtbaar worden. Ik lees het straks wel in jullie zeer gedetailleerde verslagen.
Hier vandaag een ritje (nou ja zeg maar rit) naar de top van de Mt. Ventoux gepland maar door regen deze morgen toch maar afgeblazen. Toch zal hij er aan moeten geloven; hopelijk nog zonder ondersteuning maar voor de zekerheid toch maar een iets groter achterblad laten monteren. Succes met de laatste loodjes. Geert & Mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
