Met succes de klus geklaard, wordt vervolgd.
Door: Anny
Blijf op de hoogte en volg anny en ad
11 Mei 2018 | Spanje, Jaca
Goede middag beste volgers.
Na een gezond ontbijt bij onze gastheer, staan we om kwart over acht al aan de juiste weg.
Onder een strak blauwe hemel, met de wind in de rug beginnen we aan onze klim door het Parc National des Pyrenees, richting Col du Somport. Ad geeft het tempo aan: rustig in stand tour om een ritme te vinden, dat we kunnen volhouden en vooral rust in het hoofd. We hebben alle tijd,want inchecken in Jaca kan pas vanaf drie uur. Tijdens het klimmen komen mooie plaatjes op ons netvlies: besneeuwde toppen tegen een strak blauwe lucht en prachtige alpenweiden. Als we door een engte in de Vallee d’Aspe fietsen langs een flinke rotspartij zien we boven ons het Fort du Portalet. Na de tweede Wereldoorlog hebben hier lang oorlogsmisdadigers vastgezeten.
Na Urdos, voor de kenners, slaan we af voor het steilste stuk op de vroegere hoofdweg over de bochtige pas. We houden het zelfde tempo aan en de eerdere gedachte, dat we hier volle bak op Turbo zouden moeten overschakelen kunnen we vergeten. Met mijn “diesel Ad” kan ik nog steeds hetzelfde ritme aanhouden en ook de ervaring van vroegere klimpartijen speelt hierbij een rol. We genieten van de stilte, een enkele keer passeert ons een auto. Aan de linkerkant zien we talloze watervalletjes hun weg zoeken.
We passeren een eenzame fietser, die we later boven op de col weer spreken: een Amerikaan uit Kansas.
Om kwart over tien bereiken we de top, voor ons is al een deel van de droom uitgekomen. Het restaurantje op de top is maar beperkt open sinds de opening van de tunnel, waar enkel gemotoriseerd verkeer door mag. Ook nu is alles dicht; dat wordt dus koffie drinken onder aan de trappen van het restaurantje. De Amerikaan bereikt ook de top en vertelt zijn verhaal. Hij verwonderde zich over het feit, dat wij hem passeerden, maar bij het zien van onz ebike is het nu voor hem duidelijk.
Na een flinke rustpauze beginnen we aan onze afdaling van 30 km. Naar Jaca. Ook al is het zonnig we kleden ons goed aan: vestje, jackje, extra sjaal en col, veiligheidsvestje, handschoenen, want bij het dalen kun je flink afkoelen. Ik krijg van Ad de nodige instructies en knijpend in de remmen, stevig op het zadel zittend gaan we naar beneden. De wind speelt nu een andere rol: veel tegenwind met de nodige windvlagen als we uit een bocht komen. Een pretje is het zeker niet. Kon ik vroeger intens onbezorgd genieten van een fikse afdaling in de Elzas, nu telt het verstand i.p.v. de emotie. We willen tenslotte veilig Santiago bereiken.
Het landschap aan de Spaanse kant verandert in vergelijking met de liefelijke weiden aan de Franse kant in loofbossen in kale
rotsen, puinhellingen en droge dennenbosje. Oorzaak: hier valt
veel minder regen dan aan de Franse zijde. We zien weinig van de omgeving met vermelde bezienswaardigheden: alle aandacht is er
voor de weg, want zowel vrachtverkeer als personenauto’s, die uit de tunnel onder de Somport zijn gekomen, rijden ook over deze N330. Voor ons is er een fietsstrook van ong. 75 cm. breed.
De dorpen waar we door heen moeten, Candanchu, Canfranc-Estation, zijn vooral gericht plaatsen voor wintersport. Onderweg nemen we in een restaurant een pauze voor de lunch: tortilla met een kop koffie.
Jaca bereiken we om twee uur, hotel met iPhone snel gevonden en dan toch maar proberen in te checken ondanks het te vroeg zijn. Gelukt.
Het zit vandaag allemaal mee: prachtig weer, een rit zonder
fouten, op tijd in een prima hotel. Onze dag kan niet meer stuk. Lieve groeten voor allemaal uit een warm Jaca en prettig weekend.
Na een gezond ontbijt bij onze gastheer, staan we om kwart over acht al aan de juiste weg.
Onder een strak blauwe hemel, met de wind in de rug beginnen we aan onze klim door het Parc National des Pyrenees, richting Col du Somport. Ad geeft het tempo aan: rustig in stand tour om een ritme te vinden, dat we kunnen volhouden en vooral rust in het hoofd. We hebben alle tijd,want inchecken in Jaca kan pas vanaf drie uur. Tijdens het klimmen komen mooie plaatjes op ons netvlies: besneeuwde toppen tegen een strak blauwe lucht en prachtige alpenweiden. Als we door een engte in de Vallee d’Aspe fietsen langs een flinke rotspartij zien we boven ons het Fort du Portalet. Na de tweede Wereldoorlog hebben hier lang oorlogsmisdadigers vastgezeten.
Na Urdos, voor de kenners, slaan we af voor het steilste stuk op de vroegere hoofdweg over de bochtige pas. We houden het zelfde tempo aan en de eerdere gedachte, dat we hier volle bak op Turbo zouden moeten overschakelen kunnen we vergeten. Met mijn “diesel Ad” kan ik nog steeds hetzelfde ritme aanhouden en ook de ervaring van vroegere klimpartijen speelt hierbij een rol. We genieten van de stilte, een enkele keer passeert ons een auto. Aan de linkerkant zien we talloze watervalletjes hun weg zoeken.
We passeren een eenzame fietser, die we later boven op de col weer spreken: een Amerikaan uit Kansas.
Om kwart over tien bereiken we de top, voor ons is al een deel van de droom uitgekomen. Het restaurantje op de top is maar beperkt open sinds de opening van de tunnel, waar enkel gemotoriseerd verkeer door mag. Ook nu is alles dicht; dat wordt dus koffie drinken onder aan de trappen van het restaurantje. De Amerikaan bereikt ook de top en vertelt zijn verhaal. Hij verwonderde zich over het feit, dat wij hem passeerden, maar bij het zien van onz ebike is het nu voor hem duidelijk.
Na een flinke rustpauze beginnen we aan onze afdaling van 30 km. Naar Jaca. Ook al is het zonnig we kleden ons goed aan: vestje, jackje, extra sjaal en col, veiligheidsvestje, handschoenen, want bij het dalen kun je flink afkoelen. Ik krijg van Ad de nodige instructies en knijpend in de remmen, stevig op het zadel zittend gaan we naar beneden. De wind speelt nu een andere rol: veel tegenwind met de nodige windvlagen als we uit een bocht komen. Een pretje is het zeker niet. Kon ik vroeger intens onbezorgd genieten van een fikse afdaling in de Elzas, nu telt het verstand i.p.v. de emotie. We willen tenslotte veilig Santiago bereiken.
Het landschap aan de Spaanse kant verandert in vergelijking met de liefelijke weiden aan de Franse kant in loofbossen in kale
rotsen, puinhellingen en droge dennenbosje. Oorzaak: hier valt
veel minder regen dan aan de Franse zijde. We zien weinig van de omgeving met vermelde bezienswaardigheden: alle aandacht is er
voor de weg, want zowel vrachtverkeer als personenauto’s, die uit de tunnel onder de Somport zijn gekomen, rijden ook over deze N330. Voor ons is er een fietsstrook van ong. 75 cm. breed.
De dorpen waar we door heen moeten, Candanchu, Canfranc-Estation, zijn vooral gericht plaatsen voor wintersport. Onderweg nemen we in een restaurant een pauze voor de lunch: tortilla met een kop koffie.
Jaca bereiken we om twee uur, hotel met iPhone snel gevonden en dan toch maar proberen in te checken ondanks het te vroeg zijn. Gelukt.
Het zit vandaag allemaal mee: prachtig weer, een rit zonder
fouten, op tijd in een prima hotel. Onze dag kan niet meer stuk. Lieve groeten voor allemaal uit een warm Jaca en prettig weekend.
-
12 Mei 2018 - 06:21
Cees En Greet:
Wat fantastisch dat jullie deze col genomen hebben en mooie foto,s erbij. Weer een ervaring rijker en nu een mooi stuk overbrugd. Succes verder en veel plezier.
Groetjes, Cees en Greet -
12 Mei 2018 - 12:06
Clara:
Mooi verhaal en prachtige foto’s! Het plezier spat ervan af! Fijn weekend verder en stay safe!
Liefs -
12 Mei 2018 - 16:23
Jetty Blijdenstein:
Lieve vrienden,
wat heerlijk dat jullie zo'n grote klus toch maar weer geklaard hebben. En dat alles meezat. En misschien schaft die Amerikaan uit Kansas nu ook wel een E-bike aan. Ook weer leuke foto's, vooral die van Ad waar hij in dat rode stoeltje zit! Hij lijkt net een parkeerwachter!! En nu kunnen jullie weer even lekker relaxen. In Spanje. Ik wens jullie smakelijk eten en voor straks buenas noches! Ik was gisteren met Margriet, de weduwe van Anton, bij Mieke asperges eten, was erg gezellig.Vanmorgen naar de tentoonstelling in Mariadal over het Roosendaalse textielverleden. En weer 2 oudere dames kwamen mij vertellen dat ze nog bij ons pa in de klas gezeten hebben, ze zagen meteen dat ik zijn dochter was! Vanmiddag plantjes gehaald voor het balkon, niet veel, want ik moet het allemaal zelf bijhouden. Maar het staat toch fleurig. Voor morgen weer een veilige rit gewenst en alweer wat dichter bij het einddoel. Veel succes en plezier!
Liefs en groetjes,
J E T -
12 Mei 2018 - 17:38
Geert:
Hoi Ad & Anny,
Uiteindelijk toch die rottige Somport bedwongen en kan de Ibanieta bij het afval worden gezet; figuurlijk dan toch. Die pas heeft wat met Amerikanen want bij onze passage kwamen we er ook verschillende tegen. Zowel gemotoriseerd als op de fiets. Jullie kunnen nu met een gerust hart afscheid nemen van de pelgrimsroute naar Santiago, want meer smaken zijn er niet. Nog veel succes in het Spaanse deel van de route. Geert & Mieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
