Wind, zon, heuvels, ze krijgen je wel klein.

Over ons Ibis hotel alleen maar alle goeds. Een prima bed, douche, toilet en wifi. Voldoende ruimte voor 2 personen. De receptionist, de barman, de dames die voor het ontbijt zorgen: ze zijn allemaal even vriendelijk.
Na een meer dan uitgebreid ontbijt rijden we om 8 uur Reims al uit. We zijn meteen op de goede route langs het kanaal: over de brug bij de sluis en daarna het jaagpad volgen. Eensgezind hebben we gisteravond besloten om enkel voor asfalt-alternatieven te kiezen, want we moeten kilometers maken en bospaden, smalle zandweggetjes belemmeren het tempo. Daardoor rijden we kilometers langs het kanaal (saai) tot aan Val-de-Vesle en missen we enkele bijzonderheden aan de route, o.a. Fort de la Pompelle. Na het kanaal wordt de weg niet interessanter. Nog steeds kilometers golvend akkerland met aardappelen, bieten en diverse soorten granen. Een stevige oostenwind op kop, een felle zon en steeds klimmen en dalen met meerdere stukken vals plat. Dat laatste is nog het ergste, want het lijkt wel of je fiets aan de weg zit geplakt en je snelheid reduceert tot 9 km. per uur.
Om vergissingen zoals enkele dagen geleden te voorkomen zijn we alert op wegnummers. Bij een twijfelachtige splitsing komt een vriendelijke automobilist ons te hulp: : “direction Nauroy le Vieux”. “Daar is niets meer van te zien”, zegt hij, maar als we uitleggen dat we onderweg zijn langs de grenzen van de Grote Oorlog begrijpt hij het. We rijden in de goede richting. Boven aangekomen ontmoeten we mensen van de streek, die van Nauroy een gedenkplaats willen maken, zoals in Fleuri devant Douaumont is gebeurd. Een mevrouw toont mij de plattegrond uit 1839, ze heeft foto’s van het verwoeste dorp, vertelt van de kapel die er staat en over de mensen die er woonden. De mannen zijn gesneuveld in de oorlog en de rest van het dorp is gevlucht. Een andere man van het gezelschap maakt voor ons het oude kerkhof open en laat de 2 pilaarresten zien van het dorpskerkje. Hij wandelt met ons over het oude kerkhof, vertelt over de graven van 13 onbekende Duitse soldaten en toont opgegraven resten van granaten e.a. materiaal. We vermoeden, dat dit mensen zijn van een soort heemkundekring. Juist als we vertrekken arriveren 4 Nederlanders: 3 mannen en hun vader. Na het bekende korte gesprek fietsen we verder naar St.-Martin-l’Heureux. De weg blijft saai: het is enkel kilometers vreten. Bij Ste.–Marie-à-Py picknicken we in de schaduw van het dorpskerkje, want de maag begint te knorren. Even later rijdt de Nijmeegse familie ons voorbij.
Het blijft vechten tegen de Oostenwind, de heuvels en de hitte. In Maure hebben we samen al 3 bidons water opgemaakt en er is geen kerkhofje te bekennen. Als we voor het “wederopbouwkerkje” van Maure staan voor een foto komt er een heer naar buiten, aan wie Ad meteen vraagt om de bidons te mogen vullen. Met alle plezier en hij wenst ons een goede reis. Mevrouw komt ook even naar buiten en vermeldt, dat er en route nergens schaduw is, Daar zijn we blij mee! Ardeuil, Séchault, La Gare ( geen station meer te bekennen) en alles vals plat rijden we richting Bois de la Gruerie. Ha, eindelijk schaduw ! Mogen we eerst 2 km. dalen, ja…..en daarna is het heftig klimmen met de zon in de rug. En als ik denk, dat ik boven ben, komt er weer een klim. Verstand op nul, rust in het hoofd, op de kiezen bijten en de trappers rond laten draaien. We stappen verschillende keren af: Ad krijgt last van zijn enkel en zijn pols, maar hij houdt dapper vol. We komen niets bijzonders tegen en in Apremont nemen we de kortste weg naar Varennes, nadat we het eigenlijke paadje van 10 % stijging hebben gezien. Maar de laatste 5 km. ontrolt de weg zich als een heuvelachtig tapijt. Stoppen en nog eens stoppen. Eindelijk na 98 km. staan we voor ons hotel “Le grand Monarch” in Argonnes, waar Lodewijk XVI tegen is gehouden op zijn vlucht voor de revolutie. De drie bovengenoemde elementen van de titel kregen ons niet helemaal klein, maar het was wel erg zwaar vandaag.
We doen ons eerst tegoed aan een pilsje, daarna douchen we en bezoeken we het kerkje tegenover het hotel, dat prachtige gebrandschilderde ramen heeft. Morgen wordt het Verdun langs de kortste weg die er is. Welterusten allemaal. Anny/Ad